(λεζάντα): Καμιά ζωή δεν είναι πιο δυνατή απ’ τον πόθο, καμιά πράξη πιο τελειωτική απ’ την Ποίηση… Άνοιξη, Πάσχα και βιολέτες δεν γνωρίζω. Τη μόνη Ανάσταση που ξέρω είναι όταν μόλις σηκώνεται κάποιο αεράκι και δροσίζει λίγο τη φοβερή κάψα της ζωής!
Αρσενικός είσαι και δεν εισχωρείσαι όμως εγώ όλες μου τις θηλυκές τρύπες βιάζω, σε σπρώχνω προς τα μέσα του εαυτού μου με το δάχτυλο, τη γλώσσα, απλά εξαρτήματα της ανημποριάς μου. Ανταλλάσουμε υποδοχές και ό,τι χάθηκε ξαναβρίσκεται γάργαρο στα βάθη, μες στην καρδιά του κορμιού ανατρέπονται οι ρόλοι, πλέουμε ανάσκελα στο πηχτό της γάλα... Ήταν πλαστικό. Το μέλος, το ξένο όργανο. Εγώ που το φορούσα, τίποτα δεν αισθανόμουνα. Μόνο έσπρωχνα. Ο κόσμος ήταν σκληρό και ελαστικός μαζί. Όταν η κίνησή μου ήταν πονηρή, καμιά αντίσταση. Κι απ’ το σφιχτό διάδρομο του άλλου σώματος, γύριζε σε μένα μόνο το ρίγος της καταχτημένης γης. Καμιά γνώση. Μόνο δύναμη κουτή. Κι εγώ που περίμενα τη γνώση! «Άρα κι εκείνος τίποτα δεν ξέρει για μένα όταν με πιέζει» σκέφτηκα σε μοναχικό περβάζι ακουμπισμένη. Κι η διαφορά ανάμεσα στο πλαστικό και το αληθινό είναι μια κάποια μεγαλύτερη αντοχή στο χρόνο…
[κτερίσματα στίχων από τον ΕΝΑΝΤΙΟ ΕΡΩΤΑ της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ με υπέρτιτλους και θαυμαστικά από τη ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΗΛΑΣΤΙΚΟ]
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «SMSεάλωσαν οι λέξεις πρώτων αριθμών μαγικής +ΟΥΣΙΑΣ» με κλικ ΕΔΩ