Επιδείνωση Άστατου Ποιήματος: με κατανόηση στην πτερόεσσα ποίηση που πάντα ρει εωθινά γεγονότα -adlibidum- καθ’ ομοίωση εύθραυστου ρεμβασμού… Λοιπόν όνειρο γυμνό, ψηλά τα χέρια, παραδώσου!
Τι να σου κάνει, όμως, μια μεταφορά με εικόνες –παρεμπιπτόντως με αυτοσχεδιασμούς παρομοίωσης, αν δεν πιαστεί από το άτι μάγισσας βροχής άσφαλτος πόθος δυνητικής Ποίησης;
Τι να σου κάνει, πάλι, μια στροφή δεκαπεντασύλλαβου –κι επίνειο έκστασης πολλές φορές με φαντασία σωμάτων εποχούμενων, αν ο δρόμος της προσδοκίας υπακούει στη Μοίρα ιάμβων Μοναξιάς;
Πάλι και πάλι ατέλειωτη αρμαθιά από λέξεις-κλειδιά με έκλαμψη στιγμής –αντικλείδια δεν είπαν τα ποιήματα;μετεωρίζονται για λίγο σε καθρέφτη ουρανό και με φτερούγες ανοιχτές καλπάζουν προς τη λησμονιά.
Και μόνο σπάνια –πολύ σπάνια έως και ποτέ,ένας στίχος που είναι να βγει, προλαβαίνει δεν προλαβαίνει να σ’ αγγίξει εκεί κοντά «στο αμύγδαλο του κόσμου» –όραμα θείο των αισθήσεων εις τον αιώνα το χρυσό ό,τι πιο τέλειο.
…………………………..
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «ΕΠΙΝΕΙΟ νοσταλγίας μαγικού ΡΕΑΛΙΣΜΟΘ» με κλικ ΕΔΩ