(τελευταία ανάρτηση στο ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ) Άννα Γρίβα, Δίψα δεν έσβησε κανείς όσο το ποίημα που γιατρεύτηκε απ’ την κακή του σκέψη
(λεζάντα): Ακούω τις κραυγές των ποιημάτων τη βαριά τους ανάσα το βήχα τους που κρατά χρόνια… Το σώμα αν πονέσει κρατά μυστικά το σώμα αν πονέσει σκληρό παραπέτασμα πάνω στα ίχνη του ο μόχθος σκάβει τη γη σκάβει ανθρώπους σκάβει το φως και διυλίζεται γεμάτη ουλές πατημασιά ταξίδι δίχως… Επινοώ την αρχή μου, το νερό που με τύλιξε, τους θορύβους που δεν είχαν αυτιά να ακούσουν πως ήδη νοσταλγούσα αυτό που θα χανόταν μετά όπως το δένδρο που βλασταίνει τους σπόρους του σε μιαν άλλη ζωή
Μέσα μου χιλιάδες τραγούδια στοιβάζονται καλοκαιρινά.
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΜΟΥ
Το σώμα αν πονέσει κρατά μυστικά
το σώμα αν πονέσει σκληρό παραπέτασμα
πάνω στα ίχνη του ο μόχθος
σκάβει τη γη
σκάβει ανθρώπους σκάβει το φως και διυλίζεται
γεμάτη ουλές πατημασιά ταξίδι δίχως.
όρυγμα είναι;
του τριγμού το στερέωμα;
άμμος που στάζει σαν το κλάμα
πάνω σε μάγουλα καυτά;
Σε πλεύση άπνοια
κρατιέμαι
απ’ της λαμπάδας
το σπιθίρισμα
και κάνω βόλτες
που κυκλώνουν
όπως οι μύγες
το κενό.
…………………………………………..