(τελευταία ανάρτηση στο ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ) Νάσος Βαγενάς, Η αγάπη είναι μια εποχή βαθύτερη απ’ την άνοιξη
(λεζάντα): Πιο πέρα μια γυναίκα με λαστιχένια πέδιλα στο στήθος βάζει μια τάξη στα αισθήματα και προσπαθεί να ξεφύγει πιασμένη σ’ ένα δίχτυ από ρυτίδες. Και κάτω από τον ουρανό με τ’ άδεια δένδρα τα σκοτεινά μοτοποδήλατα τη στιγμή που από πάνω θα πετούν έρωτες…
Το Α και το Ω (από την ποιητική συλλογή ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΤΗΣ ΡΩΞΑΝΗΣ, Κέδρος 1981)
Ούτε το χρώμα του ουρανού. Ούτε τα δένδρα της Εδέμ.
Το χώμα. Τ’ άστρα. Η θάλασσα. Ή τα λιβάδια
μπορούσαν να γελάσουν τον άγγελο
την πρώτη μέρα της δημιουργίας.
Που τα φτερά του ήταν από νάιλον.
Που το σπαθί του ήταν από χαρτόνι.
Που ο χιτώνας του ήταν ένας
παλιός χασές. Κακοραμμένος.
Μπορούσαν να τον κάνουν
να πειστεί. Μια για πάντα.
Πως το χόρτο ήταν πράγματι πράσινο.