(τελευταία ανάρτηση στα ΦΩΤΟΔΕΝΔΡΑ ΛΗΘΗΣ) Οδυσσέα Ελύτη, Αν κάποιος από μας αμάρτησε πρέπει να είναι ο Θεός –ό,τι πιο τέλειο πιο ανεπίδεκτο φθοράς ποτέ του υπήρξε
(λεζάντα): Ο άνθρωπος είναι σα να ’ρχεται απ’ αλλού μ’ ένα θυμητικό κατακερματισμένο αλλά εφεκτικό στα θαύματα όπως το αμύγδαλο του κόσμου που γνώρισε πολλές φουρτούνες ώσπου κάποτες φτάνει η στιγμή που εμφανίζεται στα σύννεφα σ’ έναν αιώνα ουσιαστικά χρυσόν η αλήθεια της ζωής που νοείται σαν κάτι το απροσμέτρητο
Το αμύγδαλο του κόσμου είναι πικρό (6οαπόσπασμα)
Θε μου
αν η αλήθεια γίνεται
κάποτε μουσική που τρώει την ύλη
πρέπει να ’μαι ψεύτης αλλά πιο πιστευτός
απ’ όλα τα όντα
που βομβούν επάνου στον πλανήτη
άκου
ο άνθρωπος είναι σα να ’ρχεται απ’ αλλού
γι’ αυτό και ηχεί παράτονα
μ’ ένα θυμητικό κατακερματισμένο αλλ’
εφεκτικό στα θαύματα
ίσως και να ’χω λάθος και να ’ναι που δεν ξέρω από γραφή και ανάγνωση
ολομόναχος κρέμομαι
απ’ τους καιρούς του Ηράκλειτου
όπως το αμύγδαλο του κόσμου
από έναν κλώνο του βορείου Αιγαίου
αρχαίος ψαράς με το τρικράνι του
που εγνώρισε πολλές φουρτούνες ώσπου να:
κάποτες η στιγμή φτάνει
τα νερά γύρω του γίνονται αγλαά
ψυχρά
τριανταφυλλένια
μισοκλείνει το βλέφαρα
είναι που η αντανάκλαση
όλο κάλος απόλυτο
δείχνει με ποιον προσώρας είχε
άθελά του συνάντηση εμπιστευτική.