ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ

Προς το παρόν:
αδημονία προσδοκώμενου…
η αόριστη επανάληψη στο παρόν και το μέλλονή Καράβι με πανί που ταξιδεύει στη Φοβερή Ερημία της κβαντομηχανικής του διαδικτύου μ’ Ένα στίχο που είναι να βγει… 
Ανδεν ρισκάρεις με παρόν, κανένα παρελθόν δεν κρύβει μέλλον (Το Πραγματικό του Γ, Βαρβέρη)
Ανμπορούσαν να κινηθούν τα μισάνοιχτα χείλη της Μέδουσας ή αν ρωτούσαμε το μαντείο των Δελφών πού θα μας πάνε οι άσκοπες αναζητήσεις, θα ’ρχοτανε η φωνή πως χάσαμε τα ονόματά μας ανάμεσα σε μερικές εκατοντάδες λέξεων (Το Απραγματοποίητο του Βασίλη Στεριάδη)Ανη νιφάδα του χιονιού είναι τέλεια, ο άνθρωπος δεν είναι (Απλή Σκέψη  Ζυράννας Ζατέλη)
Ανδεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ’ την Γη, ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της – αλλά να ξέρεις είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι (Μαγικός Ρεαλισμός Οδυσσέα Ελύτη)
Ανη Ποίηση είναι προσευχή, τότε προσεύχομαι για σένα στον αιώνα (Αόριστη Επανάληψη στο παρόν και το μέλλον Γιάννη Ευθυμιάδη)
Ανμε γυμνώσεις από την απατηλή σου μνήμη, θα μείνω όπως ήμουν πάντα. Όλη ψίχα (Ευσεβής Πόθος Κάπου ν’ ακουμπήσεις Δώρας Κασκάλη)Ανπεθάνεις μια μέρα, δε θα ’χω προλάβει να δω κάτω απ’ τον αφαλό το εσπερινό μονοπάτι που πήρες (το Προσδοκώμενο Γιάννη Βαρβέρη)Αναυτό το τρένο που περιμένουμε δεν ερχόταν ποτέ, θα ήμουν ο μόνος απ’ όλους αυτούς με τις αποσκευές που θα ήξερε τον προορισμό του (Το Φανταστικό του Βασίλη Στεριάδη)(Κύριε,) ανείσαι λέξη, δώσε ένα Ποίημα στον αέρα για τη σωτηρία της μονάχα, ένα Ποίημα με λόγια όχι θηλυκά, Ποίημα σχοινοβάτης, μοναξιά κι επαγρύπνηση, που γεννιέται από μήτρες και από σταυρό για να παντρεύονται οι άγνοιες της μοναξιάς, Ποίημα του Απείρου (Αδημονία Κατερίνας Κατσίρη)
Ω, ανήμουν κάτω από αστρική βροχή κι είχα το θάνατο ξεχάσει, θα άκουγα κάθε σταγόνας το σφύριγμα σαν σήμα από θεϊκή φλυαρία (Κοσμογονία Δήμητρας Χριστοδούλου)Ανυπήρχαν πουλιά θα υπήρχαν κλαδιά, αν υπήρχαν κλαδιά θα ήσουν ένα, όχι βέβαια το πιο ψηλό, όμως γερό για να μπορέσει κανείς να πατήσει (17ο επεισόδιο από Βιογραφία Νάσου Βαγενά)
 «Προς το παρόν για ο,τιδήποτε άλλο, ούτε λόγος…»
γράφει στον ΟΡΦΕΑ ΚΑΤΕΡΧΟΜΕΝΟ ο Σταύρος Βαβούρης  κι αναλύει με το δικό τους τρόπο τους ΥΠΟΘΕΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ που στο σχολείο μας μάθανε:
«όσες υποθέσεις κι αν επισωρεύσεις, η απόδοση είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ: «αν υπάρχουν βωμοί, υπάρχουν και θεοί» (τότε, δηλαδή, γιατί να το υποθέσεις. Μόνο που ’μπαινες συχνά στον πειρασμό να ρωτηθείς: Υπάρχουν; Πού ’ναι τους λοιπόν; Το αντίθετό του το ΑΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΤΟ έμενε και μένει απραγματοποίητο, παίζαμε με τις λέξεις και το λέγαμε «κι αντίθετο προς την πραγματικότητα». Αλλά όπως και να το ’λεγες ποιο θα ’ταν το όφελος να επαναλαμβάνεις; Ει μη φως είχομεν… Φως είχομεν και φως όμως δεν είδομεν ποτέ, εκτός από το «μαύρο και μονάχα αυτό). Η απόδοσή του οριστική δυνητική. Πιθανόν δυνητική, μα οριστική; Καθόλου. Αόριστη απολύτως, τουναντίον: «όμοιοι τοις τυφλοίς αν ήμεν» (στα πιο πολλά οι πιο πολλοί από μας δεν είμαστε όμοιοι τοις τυφλοίς; Γιατί, λοιπόν, αν ήμεν;»).
Μετά το ΠΡΟΣΔΟΚΩΜΕΝΟ: ε!,  από προσδοκίες τίποτε άλλο. Εξάλλου αυτές, είτε με οριστική ενεστώτα στην απόδοση, είτε με μέλλοντα, έχουνε καταντήσει –αν δεν ήταν από πάντα- μια διαπίστωση που «επαναλαμβάνεται εις το διηνεκές»: ην εγγύς έλθη θάνατος, ουδείς βούλεται θνήσκειν» (Δηλαδή, πεθαίνεις, θέλεις ή δεν θέλεις; -ποιος το θέλει;- πεθαίνεις τελικά).
Πρόκειται στην ουσία για το είδος της ΑΠΛΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΛΕΓΟΝΤΟΣ που είναι απλή σκέψη του λέγοντος, είτε σπουδαία είτε ασήμαντη, σχήμα λόγου προϋπόθεση του βρόντου μ’ ευκτική δυνητική στην απόδοση!..
Άντε τώρα να βρεις προκοπή, πήγαινε πιο πέρα, κέρδισε λίγο χώρο –αν είναι δυνατόν- μ’ επιχειρήματα ευκτικής δυνητικής.
Προς το παρόν, λοιπόν, για ο,τιδήποτε άλλο ούτε λόγος πια. Μαγκώσαμε στο κόμμα του Απραγματοποίητου. Ούτε καν στην απόδοσή του δεν προχωρήσαμε, που όσο και να ’ναι ανοίγει κάποιες προοπτικές. Εκεί και μείναμε. Στο μαύρο –ξέρετε- στο μαύρο, μονάχα σ’ αυτό…» (Σταύρος Βαβούρης)
Λοιπόν… ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ πολλές να κάνεις βάζοντας στις λέξεις σου φωτιά, γιατί, «αν δεν φτάσεις στην άκρη του γκρεμού δεν κάνεις φτερά…»
Ας μιλήσουμε, για ταξίδια με στίχους ποιητών, για ποιήματα τεντωμένα στα Στενά των Σαργασών, που θα λένε «όλο για μάτια, όλο για μάτια» (Σκαρίμπας) για φωνήεντα αέρινα και σύμφωνα υγρά…  (κι άλλοι ΥΠΟΘΕΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ παντός μαγικού ρεαλισμού που ανανεώνονται διαρκώς με διπλό ΚΛΙΚ στη Γενική Διαιρετική Ετερόπτωτων Πόθων Ποίησης  με ΑΠΟΔΟΣΗ το Χρυσάφι Όλης της Γης που, πάλι, είναι «σταγόνα στον ωκεανό μπροστά  στη μοναδική στιγμή που ένα κορίτσι ελευθερώνεται και, σαν κόρη ωραία με τα μεγάλα ξέπλεκα μαλλιά, προσφέρει τον ώμο του γυμνό να τον φιλήσουμε…» (Οδυσσέας Ελύτης)
 αλλά «όποια κι αν είναι η εποχή, ο Πόθος είναι πάντα θέρος… και ο Έρωτας ο πιο ξανθός αρχάγγελος του Παραδείσου» ΑΟΡΙΣΤΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ στο παρόν και το μέλλον Ανδρέα Εμπειρίκου – ARTbyAlia Qunhua)