(τελευταία ανάρτηση στο Ιστολόγιο SMSλέξεων μαγικού ρεαλισμού) Πρέπει κανείς να χαίρεται με όλες τους τις αισθήσεις, ν’ απολαμβάνει τις μικρές έκπληκτες στιγμές που «πέφτουν» στη ζωή του…..
[διπλό ΚΛΙΚ στην εικόνα για υπερσύνδεση με SMSμαγικού ρεαλισμού]
(λεζάντα): Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θυμάμαι αραιά ή και σε τακτά διαστήματα το Ζορμπά…. Κάθε φορά που βρίσκομαι με σκόρπιες ή ακατάστατες λέξεις, σε σταυροδρόμια αμήχανα της σκέψης, σε υπαρξιακές κακοτοπιές… ΑΟΡΑΤΩΝ ΤΟΠΙΩΝ ψυχής, ή σε μια τσακισμένη μεταφυσική μοναξιά του «όταν έκλαψε ο Νίτσε», έρχεται στο μυαλό μου εκείνο το σημαδιακό περιστατικό που διηγείται με τη μαστοριά του ο Κρητικός συγγραφέας, θυμάμαι, δηλαδή, την «ωραιοτάτη πράσινη πέτρα» του Ζορμπά και ταυτίζομαι με το διστακτικό και αναποφάσιστο ήρωά του
Ο Ζορμπάς, λέει, είχε βρει τυχαία μια ωραία (γι’ αυτόν) πολύτιμη πράσινη πέτρα!Κι αμέσως προσκάλεσε το αφεντικό του, τον Καζαντζάκη, να πάει να την χαρεί μαζί του, να την απολαύσει βρε αδελφέ… Διότι, κοινό μυστικό, πρέπει κανείς να χαίρεται με όλες του τις αισθήσεις, ν’ απολαμβάνει τις μικρές έκπληκτες στιγμές που «πέφτουν» σαν μετεωρίτες στη ζωή του. Να η αυθόρμητη αυθεντική φωνή της πρόσκλησης: «Εύρον πράσινην πέτραν ωραιοτάτην, ελθέ αμέσως. Ζορμπάς».Κι ο απολογητικός Καζαντζάκης: «Όμως δεν έφυγα, δεν τόλμησα πάλι. Δεν μπήκα στο τρένο, δεν ακολούθησα τη θεϊκή θηριώδη κραυγή, δεν έκανα μία γενναία παράλογη πράξη. Ακολούθησα τη μετρημένη, κρύα, ανθρώπινη φωνή του λογικού. Και πήρα την πένα κι έγραψα του Ζορμπά και του ξηγούσα..» Κι αυτός μου αποκρίθηκε: «Είσαι, και να με συμπαθάς, αφεντικό, καλαμαράς. Μπορούσες κι εσύ κακομοίρη, μια φορά στη ζωή σου να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα και δεν την είδες! Μα το θεό, καθόμουν κάποτε, όταν δεν είχα δουλειά, κι έλεγα με το νου μου: Υπάρχει δεν υπάρχει κόλαση; Μα χθες που έλαβα το γράμμα σου, είπα: σίγουρα πρέπει να υπάρχει Κόλαση για μερικούς διστακτικούς καλαμαράδες…» Και ο Καζαντζάκης μονολογεί με νόημα: «Πολλές φορές έχω ντραπεί στη ζωή μου, γιατί έπιασα την ψυχή μου να μην τολμάει να κάνει ό,τι η ανώτατη παραφροσύνη –η ουσία της ζωής- μου φώναζε να κάνω, μα ποτέ μου δεν ντράπηκα για την ψυχή μου όσο μπροστά στο Ζορμπά. Τον έβλεπα μεσάνυχτα να χορεύει χλιμιντρίζοντας και να μου κράζει να τιναχτώ κι εγώ από το βολικό καβούκι της φρονιμάδας και της συνήθειας και να φύγω για τα μεγάλα ταξίδια… κι έμεινα ασάλευτος, τουρτουρίζοντας…[από το ΒΙΟ και την ΠΟΛΙΤΕΙΑ του Αλέξη Ζορμπά]
«Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας»
………………………………