(τελευταία ανάρτηση στο ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ) Ναούμ Χαρά, Ήμουν το αίνιγμα του κόσμου, η σιωπή μου τσάκιζε κόκαλα, τώρα στην άκρη μιας υδροροής μεσ’ απ’ το στόμα μου στην πιο φτηνή μορφή του κυλάει ο χρόνος
(λεζάντα): ΤΟΠΟΣ (ΠΡΟΠΑΡΟΞΎΤΟΝΟΣ): ο ουρανός φωλιάζει σε πολυκατοικίες
ο Απρίλης με όνειρα εισαγγελέα ανασκαλεύει κόκαλα αντί για ρίζες
κρεματόρια υψώνει η δημοτική αρχή,
οι ψυχές δημεύτηκαν απανθρακώθηκαν
καλά τις έκαναν ήταν σκέτη κοκαϊνη
στην πόλη αυτή γυρνώ μια γάτα μια πουλί μα πιο πολύ γκρεμός
μυρίζω θειάφι ψάχνω για δαυλό
δεν καίγομαι για δέντρα που έγιναν φελλοί
μα που αντί για χέρι μου δίνουν ένα ψόφιο βάτραχο
γλώσσες στυπόχαρτα ψεύτικες οδοντοστοιχίες
την πόλη αυτή κόλαση θα την κάνω
κι η κόλαση θα 'ναι ωραίο μέρος μπρος στην πόλη αυτή
καλά τις έκαναν ήταν σκέτη κοκαϊνη
στην πόλη αυτή γυρνώ μια γάτα μια πουλί μα πιο πολύ γκρεμός
μυρίζω θειάφι ψάχνω για δαυλό
δεν καίγομαι για δέντρα που έγιναν φελλοί
μα που αντί για χέρι μου δίνουν ένα ψόφιο βάτραχο
γλώσσες στυπόχαρτα ψεύτικες οδοντοστοιχίες
την πόλη αυτή κόλαση θα την κάνω
κι η κόλαση θα 'ναι ωραίο μέρος μπρος στην πόλη αυτή
«Μην καταπίνεις τα κουκούτσια απ’ τα κεράσια
Θα φυτρώσει μέσα σου μια κερασιά»
Κι ύστερα;
-θυμάσαι, μπαμπά;-
Κατάπια εκατομμύρια κουκούτσια
Συστάδες δέντρων
Μαζί
Το κεντρί των μελισσών
Κερασιά δεν έγινα
Μα απέκτησα φυλλωσιές
Εκεί τρυπώνουν
Εραστές
Απρόσμενα βρέφη
Ποιήματα με πατερίτσες
Εγκυμονώ χυμό βύσσινο
Τα κουνούπια τσιμπολογούν αδιαλλείπτως
Την παραφουσκωμένη κοιλιά μου
-Α! Μ’ εξημέρωσε μια αλεπού,
τα κουνούπια δεν μ’ ενοχλούν-
Κερασιά δεν αξιώθηκα
Κι ας μ’ αιχμαλώτισαν
Ξυλοκόποι
Κι ας έγινα τόσες φορές
Φύλλο ντουλάπας
Τραπεζάκι σαλονιού
Κι ας ρίζωσα
σε γλάστρες...
Οι μνήμες φορούν παγοπέδιλα
Γλιστρούν χαριτωμένα
Από τους λείους καρπούς μου
Και κατακάθονται στις ρίζες μου
Έτσι πηγαινοφέρνω
Χρόνια
-σαν παιδική αρρώστια-
Την πεταλούδα-κόσμημα-θυμάσαι;
Απ’ τα νηπιακά γυαλιά οράσεως
Κι αυτή...
Δεν λέει να ξεψυχήσει
-όπως είν’ το γραφτό της-
Σε μια μέρα
Κατάπια
Ολόκληρη Σαχάρα κουκουτσιών
Μα το στομάχι μου άδειο
Από κερασιές
Γουργουρίζει μονάχα
Ένα φουριόζικο ποτάμι
Από λέξεις
Και μια ασπρόμαυρη φωνή
«δεν είναι εχθρός σου ο αέρας
είσαι φτιαγμένη από κορμό αλύγιστο»
Κι ας φύτρωσα σε κήπο απάνεμο
Με αντισεισμική θωράκιση
Και προστατευτικό κάλυμμα οθόνης