(τελευταία ανάρτηση στη ΦΕΡΤΗ ΥΛΗ ΜΕΛΙΤΟΣ) Βελδεμίρη Στεφανία, Ο άνθρωπος, το χρώμα γκρι και το κόκκινο πουλί
![]()
(λεζάντα): Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα βιβλίο αδιάβαστο. Δηλαδή το είχε γράψει ένας άνθρωπος κάποτε, κανείς δεν ξέρει πότε, αλλά ποτέ δεν το διάβασε κανείς. Οι λέξεις του βιβλίου είχαν φτιαχτεί ακριβώς όπως θα σας πω.
Ήταν μια ακόμη γκρι μέρα.Ο άνθρωπος αποφάσισε να πάει έναν περίπατο. Η πόλη του ήταν γκρι έτσι κι αλλιώς. Εκείνη όμως τη μέρα, γκρι ήταν και ο ουρανός και τα σύννεφα και η θάλασσα. Ακόμη και ο αέρας που συνήθως ήταν αόρατος, εκείνη τη μέρα είχε βαφεί γκρι.
Ο άνθρωπος είχε πολύ καλό γούστο.Έτσι, για να είναι ασορτί με τον πίνακα μέσα στον οποίο είχε σκοπό να βουτήξει, έβαλε ένα γκρι πουκάμισο, ένα γκρι παντελόνι και ένα γκρι σακάκι. Ακόμη έβαλε τα αγαπημένα του ασπρόμαυρα παπούτσια που, όταν τα ανακάτευες μεταξύ τους χορεύοντας, γίνονταν γκρι κι αυτά, και βγήκε για τη βόλτα του.
Όντως, κάνοντας πέντε βήματα, έγινε ένα με την πόλη του, τον ουρανό, τη θάλασσα και τον αέρα του. Το περίγραμμά του έγινε ακαθόριστο και έτσι όπως σχεδόν ελαφρύς ένιωθε να πετάει μέσα στην γκρι του θλίψη, είδε μια κόκκινη βουλίτσα στον γκρι ουρανό. Έσμιξε τότε τα μαύρα του μάτια και πριν προλάβει να σκεφτεί κάτι όπως: «Τι είναι αυτό;» το κόκκινο στίγμα, που ήταν ένα κόκκινο, κατακόκκινο πουλί, πετούσε πια γύρω του.
Η αργή περπατησιά του ανθρώπου, που έμοιαζε με χαμηλή πτήση, και το κάπως απροσδόκητα αχνό του περίγραμμα μέσα στον βαμμένο γκρι αέρα, μπέρδεψαν το κόκκινο πουλί, που νόμισε πως πρόκειται για κάποιο σύννεφο. Έτσι, το κόκκινο πουλί κούρνιασε στο αριστερό του χέρι.
Και εκεί έμεινε.
Ο άνθρωπος από εκείνη τη στιγμή, τίποτε άλλο δεν μπορούσε να κάνει από το να γράψει ένα βιβλίο για το χρώμα γκρι και το κόκκινο πουλί.Οι λέξεις έβγαιναν κατευθείαν από την καρδιά του, αλλά δεν μπορούσαν με τίποτα να βγουν από το στόμα του. Γίνονταν αυτόματα βιβλιολέξεις. Το μυαλό βοήθησε, σαν ένας καλός φίλος.