(τελευταία ανάρτηση στο ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ) ΛΑΡΡΥ ΚΟΥΛ, Ένας τυφλός με το ραβδί του, τακ-τακ, ξυπνά τους θαμμένους κάτω απ’ τα πεζοδρόμια ποιητές
(λεζάντα): Κι αν ο κόσμος μας είναι το Όνειρο μακρινού Θεού απ’ άλλο γαλαξία, κι αν η ώρα του να ξυπνήσει σταμάτησε παρά τέταρτο εκατομμύρια έτη φωτός;
Η πιο επαναστατική πράξη σήμερα είναι να δώσουμε ένα καινούργιο νόημα στον κόσμο, ξέροντας ότι ο κόσμος δεν έχει νόημα!
Αναπάντητη Κλήση
Λησμονώ τον εαυτό μου
Φαντάζομαι ότι είμαι ανθρώπινο σώμα
Το σώμα τρέμει, βομβίζει ολόκληρο
Άγριες σφήκες μπαινοβγαίνουν στ’ ανοιχτό στόμα
Έχουν κάνει φωλιά στο στομάχι
Στις παλάμες του φυτρώνουν πόλεις
Σφίγγοντας κάθε τόσο τις γροθιές του,
Τις συντρίβει μ’ έναν μαλακό, υπόκωφο θόρυβο.
Καταπακτές ανοίγουν στο θόλο του κρανίου
Ανθρωπίσκοι προβάλλουν
Γελούν μέχρι δακρύων.
Αίφνης ηχεί το κινητό του
«Ποιος;»
Δεν απαντώ
Μ’ αναγνωριζει. «Εσύ!» ψιθυρίζει
Επανέρχομαι αμέσως στον εαυτό μου
Το σώμα εξατμίζεται.
Διαδώστε το σαν ψίθυρο
…………………………………………..