(τελευταία ανάρτηση στην ΥΠΕΡΟΨΙΑ και ΜΕΘΗ) Δημήτρης Δημητριάδης, Η αγιάτρευτη νοσταλγία του παρελθόντος για το παρόν
Μα τώρα ο λόγος για έναν έρωτα.
Πάθος κατατρεγμένο, κυνηγημένο μέσα στη λάσπη και στα βρεμένα δένδρα,
από χωριό σε χωριό,
κυκλωμένο από κοφτερή πέτρα,
με τις κάλτσες ξεσκισμένες απ’ τα αγκάθια και τις άγριες ρίζες,
σάρκα μωλωπισμένη, αβάσταχτα τυραννισμένη
από τα μαστιγώματα των σκέψεων και τα γαυγίσματα της καρδιάς,
κατεβαίνοντας απότομες χαράδρες, ρεματιές, ρουμάνια,
γλιστερά βράχια, ανήλιαγα φαράγγια, ράχες σαν ανθρώπινες πλάτες,
πάθος απαγορευμένο που δέχτηκε την απαγόρευση σαν μια αυτογνωσία
και στάθηκε εκεί απ’ όπου κοιτάζοντας
αναπτύσσεται το μιασμένο καβάλο των νόμων.
…………………………………………….
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «ΥΠΕΡΟΨΙΑ και μέθη σαν κατανόηση της ματαιότητας των ΜΕΓΑΛΕΙΩΝ» με κλικ ΕΔΩ