(τελευταία ανάρτηση στο ΠΑΡΑΡΛΑΜΑ εις τον πάτον της ΕΙΚΟΝΑΣ των λέξεων) Το παιδί-λυδια λίθος σε κάνει να λες τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη
(λεζάντα): Κλείνεις την πόρτα. Κλειδώνεις έξω τα τέρατα. Ανάβεις το φως. Όλα γνώριμα ζεστά και φωτεινά. Ένα ποτήρι γάλα. Το νερό βράζει στην κατσαρόλα. Στεναγμός. Ας κοιμηθούμε τώρα. Καληνύχτα.
Κάτι σχεδόν ακατανίκητο την έσπρωξε να μιλήσει έστω για το θρόισμα των φίλων… Το πίσω μπαλκόνι του σπιτιού της έβλεπε σε μια συστάδα θάμνων, καλαμιές και κάτι λίγα δένδρα μπλέκονται, χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις κλαδιά, φύλλα είδη, ποιο είναι τι… Το μόνο αναγνωρίσιμο είναι εκείνο το σύρσιμο του αέρα λίγο πριν ο ήλιος φύγει κοκκινίζοντας, εκείνο το θρόισμα που σε κάνει να μαντεύεις, ναι, ναι, έβαζε στοίχημα, κάποιος βρίσκεται ανάμεσά τους, κάποιος αναδεύοντας αυτές τις μπερδεμένες φυλλωσιές βρίσκει ανακούφιση… Και λίγο πιο κει, μικρούλα αδελφή, θέλει να νιώσει τη γλύκα των κλαδιών σου, θέλει κι αυτή την παρηγοριά των φύλλων σου…
…………………………………..
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΤΟΝ της εικόνας του Ποιήματος στίχοι εικονολάτρες, φωτογραφία ΛΕΞΙΘΗΡΑΣ» με κλικ ΕΔΩ