(τελευταία ανάρτηση στο ΠΑΡΑΡΛΑΜΑ εις τον πάτον της ΕΙΚΟΝΑΣ των λέξεων) Το χάδι οφείλει να κόβει σαν ξυράφι
(λεζάντα): Αγγίζει η Παλάμη το Μηρό και δένονται τα Σπλάχνα. Και οι στομωμένες λάμες μαχαιριών μοναδικά τεκμήρια του πάθους. Γιατί, ανώδυνα δεν δέονται οι μοίρες. Αναίμακτα δεν μπαίνεις στον παράδεισο.
Στον ίσκιο του να σέρνονται σαράντα δαίμονες και τρεις στρατιές αγγέλων. Σε κάθε άγγιγμα να διαλύονται οι μεσοτοιχίες των κόσμων. Του εδώ και του επέκεινα. Να μην γνωρίζει ώρες και εποχές. Οι μήνες να λογίζονται λεπτά και οι σκοτεινοί χειμώνες, παραδεισένια καλοκαίρια. Να γλιστράει πάνω στο κορμί ίδιο με λιωμένο ατσάλι. «Σε καίω»να ρωτάει; «με τσουρουφλίζεις»,να παίρνει απάντηση και να σκάβει χαρακιές πάνω στο δέρμα, ενθύμια μιας νύχτας, εικόνες μιας ζωής.
Στο χάδι πρέπει να λυγίζουν πλατάνια.
Να σπάνε οι φλέβες των χεριών και να τρίζουνε οι μνήμες. Δεν λογίζονται αγγίγματα δίχως μελανιές, μπουρίνια βουβά από αστραπόβροντα. Οι χαρές γίνονται χάρες και τα δάχτυλα βυθομετρούν τον πόθο. Ψηλαφούν και αναμετριούνται με τον σφυγμό του άλλου….. [Κυριάκος Γκαλένιος στο BIBIOTHEQUE Τεθλασμένη Ψηιφακή Βιβλιοθήκη]
Στο χάδι πρέπει να λυγίζουν πλατάνια.
Να σπάνε οι φλέβες των χεριών και να τρίζουνε οι μνήμες. Δεν λογίζονται αγγίγματα δίχως μελανιές, μπουρίνια βουβά από αστραπόβροντα. Οι χαρές γίνονται χάρες και τα δάχτυλα βυθομετρούν τον πόθο. Ψηλαφούν και αναμετριούνται με τον σφυγμό του άλλου….. [Κυριάκος Γκαλένιος στο BIBIOTHEQUE Τεθλασμένη Ψηιφακή Βιβλιοθήκη]
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΤΟΝ της εικόνας του Ποιήματος στίχοι εικονολάτρες, φωτογραφία ΛΕΞΙΘΗΡΑΣ» με κλικ ΕΔΩ