e-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΣΤΑ ΔΙΑΣΕΛΑ ΤΟΥ ΙΑΜΒΟΥ
με λέξεων κυματισμούς πολύτροπους
«Σ’ ΑΓΑΠΩ»γράφουμε και λέμε στο Ποίημα
κι αγκαλιάζουμεπαράφορα στίχους μεστούς,
λόγια πτερόεντα
(ξέροντας πως πάντα θα ταξεχνάμε όλα αυτά για άλλες λέξεις γυμνές)
«Δε βρήκες μου πες το θεό μα δε σε νοιάζει, εγώ όμως βρήκα αυτό το κάτι που σου μοιάζει»
Γι’ αυτό, φτου
κι απ’ το ανοιχτό παράθυρο του ανέμου βγαίνω
κι όποιον βρίσκω δεμένο στο κατάρτι του χρόνου «Αργώ»,
«τα φυλάει» τ’ αμφίσημα τα Όνειρα.
Κι αν ο κόσμος μας είναι το όνειρο αθέατου θεού
που η ώρα του να ξυπνήσει
σταμάτησε παρά τέταρτο
εκατομμύρια έτη φωτός σε ανάδρομους σιωπής;
Πού στο διάβολο να (ξανα)βρεις
εκείνη τη γαμημένη λέξη
που έδινε χρώματα στις ζωγραφιές της;
Ποίησε, λοιπόν, πολυσχιδή και πολύχρωμο μύθο
στης καρδιάς τα φύλλα
«Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου»
ΛΕΡΩΜΕΝΗ ΦΩΛΙΑ ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΣΤΙΧΩΝ (Ψυχή μου δεν έχεις άλλο καταφύγιο παρά αυτά τα τείχη των Λέξεων)
ΕΡΜΑΙΟ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΛΕΡΝΑΙΑΣ ΕΜΜΟΝΗΣ (ένας στίχος που είναι να βγει… δεν μ’ αφήνει να κλείσω μάτι): Πλύνε βάλε λέξεις, ν’ αποκρυσταλλώσεις όνειρα στο υπερώο το μεταφυσικό
ΒΟΥΣΤΟΦΗΔΟΝ και ΤΟΥΜΠΑΛΙΝ (ανακύκλωση αναρτήσεων): με την ιδέα ότι οι λέξεις μας έχουν την ποιότητα του διαμαντιού κι ας είναι, τελικά, άνθρακας ο θησαυρός http://bustrofidon.blogspot.gr/
Κάθε βράδυ απ’ το φεγγίτη των Ονείρων παρακείμενης Σιωπής αποστηθίζω τα δύσκολα γράμματα της μοναξιάς για σένα, θηρεύτρια των Ονείρων μας, ω Ποίηση. Δώσε μας κάτι να πιστέψουμε. Δώσε μας πίστη, ένα κεντρί σαν χάδι, μια λέξη λαγνείας στον «τύπο των ήλων», την αιώνια νύχτα που σπαταλά στ’ αστέρια σωσίβιες λεπτομέρειες συνουσίας με το Όνειρο. Σε κανέναν όμως μην αποκαλύψεις τη μικρή υστερόγραφη, αιώνια ανταμοιβή στη χαραυγή. Γιατί τι δίνεις Ποίηση, τι παίρνεις; «Κινήσεις που οδηγούν σ’ ένα απλό «κρεβάτι» και καλοκαιρινά σεντόνια βάναυσα λευκά»;
Τρίτη και 13 Παρασκευή και συμπληγάδες Βουλιμίας