ΤΑΣΟΣ ΚΑΡΤΑΣ, ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΑΣΤΑΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ (σμήνος μνήμες πουλιών αεί και νυν μέσα στη Νοσταλγία) (αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο τόσα χρόνια γράφω και ξαναγράφω αυτό το Φαύλο Δούρειο Στίχο…
Απλή Σκέψη Πτερόεντος Λόγου Άμεμπτων Συμβολισμών…
Άνω σχώμεν ευσεβείς πόθους όλο ανεβαίνοντας ακάλυπτους στίχους κι όλο ξοδεύοντας μαγικές εικόνες ουρανό…
Πέρα βρέχει scrabble νοημάτων μονόλογων λαξευμένους σε άμεμπτο μάρμαρο…
Δεν έχουν σκιά οι ιδέες να ξαποστάσω…Δεν έχει δάχτυλα η σιωπή να την μετρήσω στους κύκλους του ουρανού που θα διαβώ…
Παρακάτω… (με ΚΛΙΚ ή και χωρίς)
ΙΩΒΗΛΑΙΟ ΡΕΜΒΗΣ ΧΡΥΣΗΙΔΩΝ ΣΙΩΠΗΣ (ένας στίχος που είναι να βγει απλή συνωνυμία Άλωσης Λέξεων)
τουτέστιν επιλεγμένα τρίστιχα κατ’ αποκοπή από τις Ανέκδοτες 69 Χρυσηίδες Ρέμβης –
γιατί όποιος μπαίνει στο μίσχο του ποιήματος, θα φτάσει στο σμαράγδι του το υπονοούμενο…
δεύτε, λοιπόν, πολύπλαγκτον σπασμό
λαξευμένο πολύτροπα σε φλοίσβο αυτοσαρκασμού…
ΝΟΣΤΙΜΟΝ ΗΜΑΡ ΜΕΤΑΞΕΝΙΩΝ ΣΥΝΕΙΡΜΩΝ (στον πηγαιμό για την Κολχίδα της Ποίησης):
1η] Γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονής
Άκρατη ποζάρει στη δίνη της παρομοίωσής της
Κάποτε θα σταθεί και θα κλέψω τον ίσκιο της
2η] Μέσα συθέμελης ζωής μετείκασμα θνητό
Μικρό πράσινο επίνειο επιούσιας ομοιοκαταληξίας
Με υποτάσσει η πεμπτουσία των ανατροπών
3η] Ο φωτογράφος εντωμεταξύ παλίμβουλος
Γλιστρά και χάνεται
Σε αυτοσχέδιες ζωγραφιές νεραντζούλας φουντωτής
4η] Επιθυμία ασέλωτη φοράδα με ύπουλη αφθονία αναρρίχησης
Στα συμφραζόμενα χρυσής ανταύγειας ονείρου
Λάμνει τη μεροληψία της εις το θεαθήναι των λέξεων
5η]Εκ των υστέρων
Εισβάλλουνε σε φόντο μπλάβο μυθικό
Γαλάζιοι πόθοι με την περαστική ματαιοδοξία τους
6η] απ’ το ένα σου τ’ αυτί φωνήεν δεικτικό
προσήκον κόκκινο ανοιχτό ανάσκελα προσήκει
πεταλίδα στην αφάνα παλίνδρομου βράχου
7η] Με καραβιές εξώφυλλου τρέχοντος ερωτισμού
Εν ριπή οργασμού σε χόρτασα ξανθό κρασί
Αίρων μεσίστιες ερωτήσεις αμφίστομο ερήμην πάντα
8η] Πλην ο αφαλός της μοναξιάς υποτελούς αιδοίου
Ομοιοπαθητική αναμόχλευση κόκκινης πεταλούδας των αγρών
Με τα φτερά της καστανιέτες στο χορό των λουλουδιών
9η] Μιλώ μιαν άλλη γλώσσα διαμελίζοντας ιμάτια προσχήματα
Ποίημα καρποφόρο, σαρκοφάγο ποίημα
Αυτοαναιρούμενο, υποφαινόμενο αυτόχρημα καθρέφτης λόγου
10η] Στα διάσελα του ιάμβου
Σ’ αυτό ή σ’ άλλο ποίημα
Επτά πλέθρα έπιασε πέφτοντας ο στίχος
11η] Με υποτάσσει η πεμπτουσία των ανατροπών
Με διαπερνάει σειρήνα Φαντασίας και Λόγου…
Πόθος αναστενάρης μέσα σ’ άλλους πόθους που κάπως ξέρει από Μελαγχολία
12η] Σημαδιακές κουβέντες, όστρια μοναξιά
Στα μάτια σου τα χρόνια λόγια, τα πάθη λάθη
Σε χέρια γυρίζουν και προπορεύονται απ’ την ανέμη των ποιητών
13η] Ό,τι χάνεις σε ζωή
Στύβοντας έμπνευση και σεκλέτια
Μεταγγίζει προς τα μέσα το σπόρο τον καλό τον χερουβίμ
14η] Τρομάζω στη γλώσσα των ποιητών
Το άγχος της με’ επανόδου διαδρομής
Κάτι ακόμα που ήταν να ειπωθεί αλλά δεν βρέθηκαν έκπληκτες λέξεις
ΠΡΟΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΑΚΛΙΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΑΡΔΗΝ ΑΤΕΡΜΟΝΟ ΠΟΙΗΜΑ (15η)
16η] Έμαθα να κρύβω ό,τι πιο πολύ ποθώ
Ό,τι κρύβω όλη η αλήθεια -
Μοναξιά παντάνασσα
17η] Τι άλλο θα εισχωρήσει στο τουμπανισμένο Ποίημα
σαν υγρασία σιωπηλή και δόλια
που καταβρόχθισε τη γονιμότητα του αναστεναγμού των φύλ(λ)ων
18η] Αναδύεται από το παραλήρημα κορυφαία σιωπή
Να ’χεις το νου σου στη γραμμική του ποιήματος υπόσχεση
Να ’χεις το νου σου στο φιλί
19η] Η Ποίηση μια ήττα στο παρόν
Ο Ποιητής ο πιο γενναίος απ’ τους ηττημένους
Ώσπου να πεις κύμινο – χρονομέτρης του μηδέν άγαν
20η] Οι προτάσεις των Ποιητών
σειρήνες μ’ απειλή και κίνδυνο
μεγαλώνουν στην αφαίρεση μυριάδων μνήσθητι
21η] Η Ποίηση του καθενός δική του ελπίδα υποτέλειας
Μήτρα αλλόκοτης αλληγορίας, μύθος αλήθειας
Σύμβολο μνηστήρων – μάθημα πάθημα φύρδην μίγδην
22η] Μας χωρίζουν άμαχες λέξεις ως την τέλεια Χρυσηίδα
Δίψα ιαματικού πόθου, ριπές μονοσύλλαβης ερημίας
Κύμβαλο άλλοθι φυλλοβόλου λόγου…
23η] Στα χείλια του ασφόδελου μια πολιτεία πασχαλίτσες
Πλην η ευχή σ’ αυτή τη στιχοπλοκή
Πεμπτουσία υπερεγώ γυρεύοντας παραληρήματα…
24η] Γοργά καθώς διαβαίνει λεξικό τοπίο
Λαμπικάρει έως το κουκούτσι του εξαπτέρυγο θαυματουργό
Σχεδόν αχειροποίητο – μόλις Ποίημα η χθεσινή μου έμπνευση
25η] Διάττοντες στίχοι αποδημητικός ρυθμός
Στα λιλά τσακίδια μιας περπατησιάς ορυμαγδοί γραμματικής –
Όταν ο λύκος δεν είναι εδώ – κομμός στην Αλεξάνδρεια που χάνεται…
27η] Βολεύονται τα χέρια των Ποιητών
Στην έτοιμη δομή ραγδαίων στίχων
λάθρα βιώσαντες χρησμούς γραμματιζούμενους
30η] Ποιητής με μύτη Σιρανό και πρόσωπο χασάπικο σαράντα
Στην αγκαλιά μάγισσας Νύχτας
Που φέρνει στα κλαδιά της ποιήματα λωτοφάγα
32η] Ω υποκινούμενο Γαλάζιο Όνομα… Άννα Μαρία Ευάδνη!..
Γηράσκω αεί μέσα σε Μεσσίες στίχων
Μακριά μιαν άλλη σοφία λέξεων ποθώντας
36η] Φτιάχνω ιστορίες με ποιήματα, παραμύθια με φωτιά αγγέλων
Φωλιές με χρώματα πουλιών σιωπή βροντή του σύννεφου
Όνειρα δεμένα στην άτονη λήγουσα από τη σκέψη του σώματος παντός επιστητού
40η] Θα ’ρθουν αναδρομικά μέρες του στοχασμού
Θα εξισωθεί ο χαμένος καιρός με το μελλούμενο δρόμο
Αρκεί να κρατήσεις καθάριο έρωτα φιλοσοφίας απέναντί στον ίλιγγο τους
41η] Βλέπετε; Μιλώ μιαν άλλη γλώσσα
Διαμελίζοντας ιμάτια προσχήματα…
Θεομηνία τελευταίου σώματος ερήμην εφηβείας…
[Λοιπόν, παλεύουμε στα πράγματα αυτά /καθημερινές έγνοιες / φιλόμαχες τριβές / να βρούμε μιαν αλληλουχία / τραβάμε / ξελύνουμε / κόβουμε / κάπου θα φτάσουμε έτσι κομματιάζοντας / μιαν καινούργια πρωτοφανέρωτη ρωγμή ν’ αγγίξουμε στα τυφλά / είναι όμως κάτι πράγματα / με πείσμα ανεμοστρόβιλου / που μένουν στάσιμα στο παραλήρημά τους / γιατί με το γύρισμα του χρόνου / μια τυχόν αλλαγή / σημαίνει θάνατο στους ίσκιους της επιθυμίας – Λοιπόν, ας κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλο των λέξεων μας…
κ ARTά SOS, Έρμαιο Επέκεινα Λερναίας Εμμονής: όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό και ωραία λόγια