ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ… (παρουσία, απουσία, συνουσία, περιουσία, εξουσία… κι άλλες κατά συνθήκη… ουσίεςκι οινοπνεύματα)
κι ένα ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΧΟ (που περιέχει μόνο μία λέξη η οποία συνοψίζει το σύμπαν των Ονείρων):
Στον κόσμο δεν μπορούν να υπάρχουν δυο όμοια πράγματα. Έφτασε, λένε, να απαγγείλει ο ποιητής το ποίημα και να εξαφανιστεί το παλάτι, σα να ’χει καταργηθεί ή κατακεραυνωθεί απ’ την τελευταία συλλαβή. Είναι φανερό ότι τέτοιοι μύθοι δεν είναι τίποτα περισσότερο από λογοτεχνικά κατασκευάσματα. Ο ποιητής ήταν σκλάβος του Αυτοκράτορα και πέθανε σαν σκλάβος. Η σύνθεσή του χάθηκε, γιατί της άξιζε η λήθη. Οι απόγονοί του ψάχνουν, μα δεν θα βρουν τη λέξη που συνοψίζει το σύμπαν…
[Χόρχε Λουις Μπόρχες – κι ένα αυθαίρετο κολάζ έργων που υπογράφουν οι Blumenfeld και Magritte συνδέει αυτό το κείμενο με τη φαεινή ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ – του Μπόρχες πάλι – για την ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ]
και μια ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ για την πεμπτουσία της καλλιτεχνικής δημιουργίας
Ο Ποιητής, βάζει σκοπό της ζωής του να ζωγραφίσει τον κόσμο.
Χρόνια ολόκληρα γεμίζει μια επιφάνεια με εικόνες από επαρχίες, βασίλεια, βουνά, κάμπους, καράβια, νησιά, σπίτια, εργαλεία, άλογα κι ανθρώπους, τον ουρανό με τ’ άστρα!
Λίγο πριν πεθάνει ανακαλύπτει ότι αυτός ο υπομονετικός λαβύρινθος των γραμμών και των
χρωμάτων σχηματίζει την εικόνα του προσώπου του
χρωμάτων σχηματίζει την εικόνα του προσώπου του
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: φαεινή αλληγορία του Λουίς Μπόρχες για την πεμπτουσία της καλλιτεχνικής δημιουργίας: κάθε δημιουργός προσπαθεί με το έργο του να ξορκίσει τα ιδιωτικά του δαιμόνια ή κάθε καλλιτεχνική δημιουργία εκπορεύεται από κι επιστρέφει σαν πειθήνιο μπούμερανγκ στους κόλπους της έμμονης ιδέας ως ακατάλυτου ποιού του τρόπου αντίληψης του κόσμου