Ανάμεσα στις ΛΕΞΕΙΣ του Ποιήματος παράπεσαν οι αληθινοί μου ΣΤΙΧΟΙ, εκεί
«στο Κενό που υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του»!..
(εκεί, λένε οι Ποιητές… στο Κενό και στο Τίποτα…)
Ρίξε την καθετή σου στην Ποίηση και αλίευσε μέσα σου εκείνο που αγνοείς κι ωστόσο λάμπει δωρεάν και για όλους!
Παρακάτω όμως, στο άλλο Ποίημα, κουνώντας αυστηρά το δάχτυλο, σε προειδοποιούν:
«Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι»!!!
Ας αποφασίσουν επιτέλους τι θέλουν:
«Να κάνουμε άλμα πιο γρήγορο και από τη φθορά» ή να παραμείνουμε
«Αρνητικά του Ονείρου, μαύροι κι άσπροι, ζώντας τη φθορά πάνω σε μιαν ελάχιστη πραγματικότητα» που, μάλιστα, θα πρέπει να την φοβηθούμε κι από πάνω ή να την ακινητοποιήσουμε
«για να μας ξυπνηθεί»,βρε αδελφέ, «το ένστικτο του Ωραίου»που
«ολοένα μ’ απίθανες χειρονομίες δρα δίπλα μας…».
Ναι!..
Άδραξε τις Ωραίες Στιγμές και απόλαυσέ τες ως το μεδούλι
Σήμερα γιατί… το Αύριο από απέναντι αποφασίζει τελείως αυθαίρετα να αυτοαποκαλείται Άγνωστο, μόνο και μόνο για να μας περιπαίζει, ώστε η Άβυσσος που είμαστε να θέλει να το φτάσει!..σπρώχνοντας όπως ο Σίσυφος
«…το μεγάλο λίθο που πλακώνει την καρδιά και παίζοντας με παρηχήσεις…»
Κι ωθούμενος από μια θεήλατη ανάγκη στην παραμυθία της ποίησης κάποια στιγμή θα συμπέσεις μ’ αυτό το Κάτι, κάτι που μέσα μας πρέπει να υπάρχει οπωσδήποτε και υπάρχουνε χιλιάδες τρόποι να το μάθεις
«αλλά να μπεις έτσι στα μέλλοντα θέλει ευπιστία»! Η πίστη σου, λοιπόν, καλείται να παλιννοστήσει το θαύμα της Ποίησης που επιταχύνει την παραδείσια οικείωση και, έστω προς στιγμήν, μπορεί να αφουγκράζεται τη μεγάλη αντιφεγγιά του Αιώνιου (που η επέλαση μιας αποστεγνωμένης λογικής έχει παντοτινά υποστείλει):
«Αχ, δεν υποψιαστήκαμε ποτέ πόσο υπονομευμένη από θεότητα είναι η Γη, τι χρυσός ρόδου αέναου της χρειάζεται ν’ αντισταθμίζει το κενό που αφήνουμε, όμηροι όλοι εμείς μιας άλλης διάρκειας που η σκιά του νου μας αποκρύπτει»!
Μην ανησυχείς. Υπάρχει πάντα μια δεύτερη τύχη που ακολουθεί πίσω απ την πρώτη. Αρκεί να ξέρεις να περιμένεις παρά έναν ή δύο αιώνες, ενίοτε… και γίνεσαι εκλεκτός των θεών ή ευνοούμενος των Μουσών…
«διψασμένος για λίγη λάμψη όρους Θαβώρ»:
ΧΟΡΗΓΟΣ«μια κραυγή που μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει αιώνια επικαιρότητα και τα χέρια μιας ωραίας γυναίκας (ή και ανδρός) που να ’χουν εξοικειωθεί με τ’ αγριοπερίστερα»:
Ένα σύρμα, δηλαδή, που οι αναμνήσεις του όλες να ’ναι από ρεύμα ηλεκτρικό και ανύποπτα πουλιά…
ΓΟΡΔΙΟΣ ΧΡΗΣΜΟΣ το «Προς το Παρόν Ποίημα» που στις αγκύλες ΠΟΛΥΦΗΜΗΣ (από)ΣΤΡΟΦΗΣ εμβόλιμων στίχων επωάζεται:
Γιατί κάθε άνθρωπος εφευρίσκει μια ιστορία παντός καιρού, που πιστεύει πως είναι η ζωή του! Ζωή «μπάμπουσκα» που ανοίγοντας τη μια ανακαλύπτεις μέσα μιαν άλλη όλο και πιο κρυφή αλήθεια.
Βρες το μίτο σου λοιπόν πληκτρολογώντας «ΛΟΥΛΟΥΔΙ» παπάκι δυο πέταλα… τελεία ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ gr (κλικ Κι η Ποίηση ένα άλλοθι που όμως αθωώνει το φεγγάρι – ArtbyFionaWatson):
Κι αν δεν έχετε καταλάβει ακόμα τι εννοώ δείτε τε το παρακάτω βίντεο (και δεν θα χάσετε αν αφήσετε τον εαυτό σας ελεύθερο να εκπλαγεί): https://www.youtube.com/embed/REP4S0uqEOc
Birds of Paradise...
εκπαιδεύοντας το ιδρωμένο άγγιγμα να αντέχει τα υψηλά Volts της Καρδιάς υπό την γυμνή καλωδίωση του Νου....
εκπαιδεύοντας το ιδρωμένο άγγιγμα να αντέχει τα υψηλά Volts της Καρδιάς υπό την γυμνή καλωδίωση του Νου....