Εσωτερικός μονόλογος, όταν ο ποιητής μέσα μας δεν λέει να σωπάσει… ναύλος για τη λινή κοιτίδα κυριολεξίας επίνειο του τμήματος μεταγωγών των στίχων
[διπλό ΚΛΙΚ στην εικόνα για υπερσύνδεση με ΜΥΟΣΩΤΙΔΕΣ]
(λεζάντα): Όνειρα δεμένα στην άτονη λήγουσα παντός επιστητού σώματος, απ’ την πλευρά μιας εφήμερης αιωνιότητας λέξεων
Μακριά, πολύ μακριά στα σύννεφα
στην Ατλαντίδα γη της Ποίησης,
μια φεγγαροντυμένη ελάνθανε στην προσμονή
παλίντονου αρμονίας λέξεων,
που κόκκαλα δεν έχουν
και επιούσιο Ρέμβη ριζώνουν
απ’ τον αιώνα κι ως τα ρίγη αυτής της νύχτας
που σεληνιάζεται ανερμάτιστα
στα σύννεφα του χθεσινού λυγμού
………………………………………………….