τελευταία ανάρτηση στην ΥΠΕΡΟΨΙΑ και ΜΕΘΗ σαν κατανόηση της ματαιότητας των μεγαλείων)Λωτρεαμόν, Ανείπωτη ικανοποίηση από ασάλευτη έκσταση αναρίθμητων ηδονών έχοντας εισπνεύσει τρεις χιλιάδες φορές επανωτά την καταραμένη συνείδηση Αιωνίου Όντος
![http://yperopsiakaimethi.blogspot.gr/]()
(λεζάντα): Δεν είναι καλό να διαβάσει όλος ο κόσμος τις σελίδες που θ’ ακολουθήσουν. Ελάχιστοι μόνον μπορούν να γευτούν ακίνδυνα αυτόν εδώ τον πικρό καρπό. Γι’ αυτό, λοιπόν, άτολμη ψυχή, πριν ξανοιχτείς μακρύτερα μέσα σε τέτοιους χερσότοπους ανεξερεύνητους, γύρνα πίσω και μην προχωρείς. Πρόσεξε τι σου λέω. Γύρνα πίσω και μην προχωρείς, όπως ο γιος που αποστρέφει τα μάτια με σεβασμό από τη σεπτή ενατένιση του μητρικού προσώπου – ή, καλύτερα, όπως αλλάζει κατεύθυνση ένα σχήμα γωνιώδες γερανών που δεν αντέχουν το κρύο και που απλωμένοι όσο φτάνει το μάτι, πολύ μεθοδικά, το χειμώνα, πετούν με δύναμη μέσα στη σιωπή, με τις φτερούγες τους τεντωμένες, προς ένα ορισμένο σημείο του ορίζοντα, απ’ όπου ξαφνικά φυσάει άνεμος παράξενος και δυνατός, προάγγελος καταιγίδας(ένα κείμενο χειμαρρώδες και ψυχρό ταυτόχρονα, όπως οι αστραπές και οι σπίθες σ’ ένα ηλεκτρικό στύλο που βραχυκυκλώθηκε, όπως μια βροχή από διάττοντες γύρω από ένα διαστημόπλοιο)
…………………………………………….Περισσότεραμε κλικ ΕΔΩ
[διπλό ΚΛΙΚ στην εικόνα για υπερσύνδεση με ΥΠΕΡΟΨΙΑ και ΜΕΘΗ]
(λεζάντα): Δεν είναι καλό να διαβάσει όλος ο κόσμος τις σελίδες που θ’ ακολουθήσουν. Ελάχιστοι μόνον μπορούν να γευτούν ακίνδυνα αυτόν εδώ τον πικρό καρπό. Γι’ αυτό, λοιπόν, άτολμη ψυχή, πριν ξανοιχτείς μακρύτερα μέσα σε τέτοιους χερσότοπους ανεξερεύνητους, γύρνα πίσω και μην προχωρείς. Πρόσεξε τι σου λέω. Γύρνα πίσω και μην προχωρείς, όπως ο γιος που αποστρέφει τα μάτια με σεβασμό από τη σεπτή ενατένιση του μητρικού προσώπου – ή, καλύτερα, όπως αλλάζει κατεύθυνση ένα σχήμα γωνιώδες γερανών που δεν αντέχουν το κρύο και που απλωμένοι όσο φτάνει το μάτι, πολύ μεθοδικά, το χειμώνα, πετούν με δύναμη μέσα στη σιωπή, με τις φτερούγες τους τεντωμένες, προς ένα ορισμένο σημείο του ορίζοντα, απ’ όπου ξαφνικά φυσάει άνεμος παράξενος και δυνατός, προάγγελος καταιγίδας(ένα κείμενο χειμαρρώδες και ψυχρό ταυτόχρονα, όπως οι αστραπές και οι σπίθες σ’ ένα ηλεκτρικό στύλο που βραχυκυκλώθηκε, όπως μια βροχή από διάττοντες γύρω από ένα διαστημόπλοιο)
Γέροντα ωκεανέ, με τα κρυστάλλινα κύματα, θυμίζεις, τηρουμένων των αναλογιών, εκείνα τα βαθυγάλαζα σημάδια που βλέπουμε στις λαβωμένες πλάτες των μούτσων– είσαι μια τεράστια μελανιά πάνω στο σώμα της γης – μ’ αρέσει αυτή η παρομοίωση. Έτσι, μόλις σε κοιτάζει κανείς, ένα παρατεταμένο αεράκι λύπης, που είναι μάλλον ο ψίθυρος της τερπνότατης αύρας σου, περνάει, αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια, στη βαθιά ταραγμένη ψυχή, κι έτσι φέρνεις στη μνήμη των εραστών, ανεπαίσθητα, το σκληρό ξεκίνημα του ανθρώπου, όταν πρωτογνωρίζεται με την οδύνη, που έκτοτε δεν τον εγκαταλείπει. Σε χαιρετώ, γέροντα ωκεανέ!
Γέροντα ωκεανέ, η αρμονική σφαιρικότητα του σχήματός σου, που χαροποιεί τη σοβαρή όψη της γεωμετρίας, μου θυμίζει τρομερά τα μικρά μάτια του ανθρώπου, ολόιδια ως προς το μέγεθος μ’ εκείνα του αγριόχοιρου, αλλά και με τα μάτια των πουλιών της νύχτας ως προς το τέλειο κυκλοτερές περίγραμμα. Ωστόσο, ο άνθρωπος στο πέρασμα όλων των αιώνων πάντα θεώρησε τον εαυτό του ωραίο. Εγώ υποθέτω ότι ο άνθρωπος πιστεύει στην ομορφιά του μάλλον από καθαρή φιλαυτία, κι ότι δεν είναι ωραίος πραγματικά, κι ότι αμφιβάλλει κι ο ίδιος γι’ αυτό. Αλλιώς, δεν εξηγείται γιατί κοιτάζει την όψη των ομοίων του με τόση απαξίωση. Σε χαιρετώ, γέροντα ωκεανέ!
…………………………………………….