Τελευταία ανάρτηση στο ιστολόγιο ΓΙΑΝΤΕΣδηλαδή το ξέρω, πάρτε μαζί σας νερό το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία:
![http://g-opos-giantes.blogspot.gr/]()
(λεζάντα): Δεν είναι καλό να διαβάσει όλος ο κόσμος της σελίδες που θ’ ακολουθήσουν. Ελάχιστοι μόνον μπορούν να γευτούν ακίνδυνα αυτόν εδώ τον πικρό καρπό. Γι’ αυτό, λοιπόν, άτολμη ψυχή, πριν ξανοιχτείς μακρύτερα μέσα σε τέτοιους χερσότοπους ανεξερεύνητους, γύρνα πίσω και μην προχωρείς. Πρόσεξε τι σου λέω. Γύρνα πίσω και μην προχωρείς, όπως ο γιος που αποστρέφει τα μάτια με σεβασμό από τη σεπτή ενατένιση του μητρικού προσώπου – ή, καλύτερα, όπως αλλάζει κατεύθυνση ένα σχήμα γωνιώδες γερανών που δεν αντέχουν το κρύο και που απλωμένοι όσο φτάνει το μάτι, πολύ μεθοδικά, το χειμώνα, πετούν με δύναμη μέσα στη σιωπή, με τις φτερούγες τους τεντωμένες, προς ένα ορισμένο σημείο του ορίζοντα, απ’ όπου ξαφνικά φυσάει άνεμος παράξενος και δυνατός, προάγγελος καταιγίδας(ένα κείμενο χειμαρρώδες και ψυχρό ταυτόχρονα, όπως οι αστραπές και οι σπίθες σ’ ένα ηλεκτρικό στύλο που βραχυκυκλώθηκε, όπως μια βροχή από διάττοντες γύρω από ένα διαστημόπλοιο)
Λωτρεαμόν, Ανείπωτη ικανοποίηση από ασάλευτη έκσταση αναρίθμητων ηδονών έχοντας εισπνεύσει τρεις χιλιάδες φορές επανωτά την καταραμένη συνείδηση Αιωνίου Όντος
[διπλό ΚΛΙΚ στην εικόνα για υπερσύνδεση με ΓΙΑΝΤΕΣ]
(λεζάντα): Δεν είναι καλό να διαβάσει όλος ο κόσμος της σελίδες που θ’ ακολουθήσουν. Ελάχιστοι μόνον μπορούν να γευτούν ακίνδυνα αυτόν εδώ τον πικρό καρπό. Γι’ αυτό, λοιπόν, άτολμη ψυχή, πριν ξανοιχτείς μακρύτερα μέσα σε τέτοιους χερσότοπους ανεξερεύνητους, γύρνα πίσω και μην προχωρείς. Πρόσεξε τι σου λέω. Γύρνα πίσω και μην προχωρείς, όπως ο γιος που αποστρέφει τα μάτια με σεβασμό από τη σεπτή ενατένιση του μητρικού προσώπου – ή, καλύτερα, όπως αλλάζει κατεύθυνση ένα σχήμα γωνιώδες γερανών που δεν αντέχουν το κρύο και που απλωμένοι όσο φτάνει το μάτι, πολύ μεθοδικά, το χειμώνα, πετούν με δύναμη μέσα στη σιωπή, με τις φτερούγες τους τεντωμένες, προς ένα ορισμένο σημείο του ορίζοντα, απ’ όπου ξαφνικά φυσάει άνεμος παράξενος και δυνατός, προάγγελος καταιγίδας(ένα κείμενο χειμαρρώδες και ψυχρό ταυτόχρονα, όπως οι αστραπές και οι σπίθες σ’ ένα ηλεκτρικό στύλο που βραχυκυκλώθηκε, όπως μια βροχή από διάττοντες γύρω από ένα διαστημόπλοιο)
Γέροντα ωκεανέ, καθόλου απίθανο να κρύβεις μέσα στου μελλοντικά οφέλη για τον άνθρωπο. Του έχεις ήδη χαρίσει τη φάλαινα. Δεν επιτρέπεις εύκολα στ’ άπληστα μάτια των φυσικών επιστημών να μαντέψουν τα χίλια δυο μυστικά της εσωτερικής σου οργάνωσης – είσαι σεμνός. Ενώ ο άνθρωπος κομπάζει διαρκώς γι’ ασημαντότητες. Σε χαιρετώ, γέροντα ωκεανέ!
Γέροντα ωκεανέ, τα διάφορα είδη ψαριών που θρέφεις δεν έχουν δώσει ανάμεσά τους όρκο αδελφοσύνης.Καθένα ζει ξεχωριστά. Οι ιδιοσυγκρασίες και οι χαρακτήρες που ποικίλουν στο καθένα απ’ αυτά, εξηγούν, με τρόπο ικανοποιητικό, ό,τι καταρχήν φαίνεται σαν ανωμαλία. Έτσι συμβαίνει και με τον άνθρωπο, μόνο που αυτός δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Ένα κομμάτι γης το κατέχουν τριάντα εκατομμύρια ανθρώπινα όντα, κι αυτά επιμένουν να μην έχουν καμιά ανάμειξη στην ύπαρξη των γειτόνων τους, που είναι γερά χωμένοι στις ρίζες στο διπλανό κομμάτι γης. Από τον πιο μεγάλο μέχρι τον πιο μικρό, κάθε άνθρωπος ζει σαν άγριος στη σπηλιά του, απ’ όπου βγαίνει σπανίως για να επισκεφτεί κάποιον όμοιο του, που κουρνιάζει κι αυτός στο δικό του λαγούμι. Η μεγάλη παγκόσμια οικογένεια των ανθρώπων είναι μια ουτοπία αντάξια της πιο μέτριας λογικής. Επιπλέον, από τη θέα των γόνιμων μαστών σου, αναδύεται η έννοια της αχαριστίας. Γιατί αμέσως σκέφτεται κανείς αυτούς τους αναρίθμητους γονείς, τους τόσο αχάριστους προς τον Πλάστη ώστε ν’ αφήσουν έκθετο τον καρπό της οικτρής ένωσής τους. Σε χαιρετώ, γέροντα ωκεανέ!
Γέροντα ωκεανέ, το υλικό μέγεθός σου μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ισχύ της ενέργειας που απαιτήθηκε για να προκύψει όλη σου η μάζα. Αδύνατο κανείς να σε περιλάβει μέσα σε μια ματιά. Η όραση για να σε ατενίσει, πρέπει να στρέφει το τηλεσκόπιό της, κινούμενη διαρκώς, προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, όπως ένας μαθηματικός, που για να λύσει μια εξίσωση αλγεβρική, οφείλει να εξετάσει ξεχωριστά τις διάφορες ενδεχόμενες περιπτώσεις, πριν την επίλυση του προβλήματος. Ο άνθρωπος καταναλώνει θρεπτικές ουσίες, κάνοντας συγχρόνως κι άλλες προσπάθειες, που θ’ άξιζαν καλύτερη τύχη, προκειμένου να φαίνεται χοντρός. Ας φουσκώνει όσο θέλει αυτός ο αξιολάτρευτος βάτραχος. Μείνε ήσυχος δεν θα φτάσει ποτέ το δικό σου τον όγκο – εγώ τουλάχιστον, έτσι νομίζω.Σε χαιρετώ, γέροντα ωκεανέ!
Γέροντα ωκεανέ, τα νερά σου είναι πικρά. Έχουν την ίδια ακριβώς γεύση με τη χολή που η κριτική στάζει στις καλές τέχνες, στις επιστήμες, στα πάντα. Αν κάποιος είναι ιδιοφυής, τον θεωρούν ηλίθιο, αν κάποιος έχει ωραίο σώμα, είναι απαίσιος καμπούρης. Επομένως, ο άνθρωπος αισθάνεται βαθιά την ατέλειά του, υπεύθυνος γι’ αυτήν εξάλλου είναι ο ίδιος κατά τα τρία τέταρτα – εφόσον την κατακρίνει μ’ αυτόν τον τρόπο! Σε χαιρετώ, γέροντα ωκεανέ!
Γέροντα ωκεανέ, οι άνθρωποι παρόλη την αρτιότητα των μεθόδων τους, δεν έχουν πετύχει ακόμη, με τη βοήθεια των ερευνητικών μέσων της επιστήμης, να μετρήσουν το ιλιγγιώδες βάθος των αβύσσων σου.Κάποιες από αυτές, οι βυθομέτρες με το μεγαλύτερο μήκος, με το μεγαλύτερο βάρος, τις έχουν αναγνωρίσει ως απροσπέλαστες. Μόνο για τα ψάρια… προσιτές, μα όχι για τους ανθρώπους. Συχνά έχω αναρωτηθεί τι είναι πιο εύκολο να προσπελάσεις: το βάθος του ωκεανού ή της ανθρώπινης καρδιάς το βάθος! Συχνά με την παλάμη στο μέτωπο, όρθιος πάνω στα καράβια, ενώ η σελήνη λικνιζόταν ανάμεσα στα κατάρτια με τρόπο ακανόνιστο, έμενα ενεός, καθώς άφηνα κατά μέρος όλα τα άλλα, πασχίζοντας να επιλύσω αυτό το δύσκολο πρόβλημα! Ναι, ποιο από τα δύο είναι πιο βαθύ, πιο αδιαπέραστο: ο ωκεανός ή του ανθρώπου η ψυχή; Αν μια πείρα ζωής τριάντα χρόνων μπορεί ως ένα βαθμό να γείρει την ζυγαριά προς τη μία ή προς την άλλη λύση, ας μου επιτραπεί να πω ότι, παρά το βάθος του, ο ωκεανός, συγκρινόμενος ως προς αυτή του την ιδιότητα, δεν μπορεί να μπει στην ίδια μοίρα με το βάθος της ανθρώπινης καρδιάς. Έχω σχετιστεί με ανθρώπους που υπήρξαν ενάρετοι. Πέθαιναν στα εξήντα τους, και δεν υπήρχε ούτε ένας από τους γύρω τους που να μη σπεύσει να κραυγάσει: «Δεν έκαναν και τίποτε σπουδαίο πάνω σ’ αυτή τη γη –μόνο καλό, δηλαδή αγαθοεργίες που μπορεί να τις κάνει ο οποιοσδήποτε» Ποιος θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει γιατί δυο εραστές που μόλις χθες λατρεύονταν με πάθος, από μια λεκτική παρεξήγηση, χωρίζουν, τραβώντας ο ένας για την ανατολή κι ο άλλος για τη Δύση, με το αγκάθι της έχθρας, της εκδίκησης, του έρωτα και της τύχης, και δεν ξαναβλέπονται ποτέ πια, καθένας τυλιγμένος στη μοναχική περηφάνια του. Πρόκειται για ένα θαύμα που επαναλαμβάνεται καθημερινά, χωρίς και γ’ αυτό να χάσει το χαρακτήρα του θαυμαστού. Ποιος θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει γιατί το απολαμβάνουμε, όχι μόνο όταν παθαίνουν κάτι κακό γενικά οι όμοιο μας, αλλά και ειδικά οι φίλοι μας οι πιο αγαπημένοι, ενώ συγχρόνως το ίδιο αυτό γεγονός μας λυπεί; Κι ένα αδιάσειστο παράδειγμα, εν κατακλείδι: ο άνθρωπος λέει υποκριτικά ΝΑΙ και σκέφτεται ΟΧΙ. Γι’ αυτό κι οι αγριόχοιροι της ανθρωπότητας έχουνε τόση εμπιστοσύνη ανάμεσά τους, χωρίς να είναι εγωιστές.
Η ψυχολογία έχει να κάνει ακόμα πολλές προόδους. Σε χαιρετώ γέροντα ωκεανέ!
Γέροντα ωκεανέ, είσαι τόσο ισχυρός, που οι άνθρωποι για να το μάθουν πλήρωσαν κόστος βαρύ. Τι κι αν ξόδεψαν όλα τα αποθέματα της ιδιοφυίας τους… ανίκανοι να σε εξουσιάσουν. Βρήκανε τον ανώτερό τους. Εννοώ ότι βρήκανε κάτι πιο δυνατό απ’ τους ίδιους. Αυτό το κάτι έχει όνομα. Κι αυτό το όνομα είναι ωκεανός! Τέτοιος είναι ο τρόμος που τους εμπνέεις, ώστε να σε σέβονται. Παρ’ όλα αυτά, τις πιο βαριές τους μηχανές τις κάνεις να χορεύουν βαλς με χάρη, κομψότητα κι ευκολία, ενώ τους ίδιους, να εκτελούνε ουρανομήκη άλματα γυμναστικής, κι αξιοθαύμαστες βουτιές μέχρι τα βάθη των βασιλείων σου, που να ζηλεύει ακόμα κι ένας σαλτιμπάγκος. Μεγάλη η τύχη τους, όταν δεν τους περιτυλίγεις οριστικά στις αναβράζουσες πτυχώσεις σου, ώστε να πανε και να δουν, χωρίς συρμό σιδηροδρόμου, μες στα υδρόβια σωθικά σου, το πώς περνούν τα ψάρια εκεί βαθιά, και προπαντός πώς θα την περάσουνε κι αυτοί. Ο άνθρωπος λέει: «Είμαι ευφυέστερος από τον ωκεανό». καθόλου απίθανο, έχει αρκετή δόση αλήθειας. Παρότι, ο ωκεανός είναι πιο επίφοβος για τον άνθρωπο απ’ ό,τι ο άνθρωπος για κείνον. Κάτι που δεν χρειάζεται απόδειξη. Αυτός ο πατριάρχης παρατηρητής, ο σύγχρονος των πρώτων εποχών της αιωρούμενης σφαίρας μας, χαμογελά με οίκτο, όταν παρίσταται στις ναυμαχίες των εθνών. Καμιά εκατοστή θαλάσσια μεγαθήρια βγήκαν από τα χέρια της ανθρωπότητας. Οι εμφατικές διαταγές των ανωτέρων, οι κραυγές των πληγωμένων, οι βροντές των κανονιών, είναι μόνο κρότος που γίνεται επίτηδες για να εκμηδενίσει μερικά δευτερόλεπτα. Μάλλον το δράμα τέλειωσε και ο ωκεανός τα έχωσε όλα στην κοιλιά του. Το στόμιο είναι απίστευτο. Θα πρέπει να πλαταίνει προς τα κάτω, προς την κατεύθυνση του αγνώστου! Και τελικά, ως επιστέγασμα της ηλίθιας κωμωδίας, που μήτε ενδιαφέρουσα δεν είναι, προβάλλει στη μέση των αιθέρων, κάποιος πελαργός, αργοπορημένος απ’ την κούραση, που αρχίζει να κρώζει, χωρίς να μειώσει της πτήσης του: «Άι στο καλό!... Για κοίτα! Αυτά τα μαύρα σημαδάκια που έβλεπα εκεί κάτω, ώσπου να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, εξαφανίστηκαν. Σε χαιρετώ γέροντα, ωκεανέ!
Γέροντα ωκεανέ, ω εργένη μεγάλε, όταν διανύεις την επιβλητική ερημία των φλεγματικών βασιλείων σου, δικαίως επαίρεσαι για το έμφυτο μεγαλείο σου, καθώς και για τα γνήσια εγκώμια που επείγομαι να σου πλέξω. Ηδονικά ταλαντευόμενος από τις χαλαρές εκκρίσεις της μεγαλόπρεπής σου βραδύτητας, που είναι το πιο θαυμάσιο απ’ όσα χαρίσματα σου δώρισε η ανωτέρα δύναμις, ξετυλίγεις, μέσα σε ζοφερό μυστήριο, πάνω σ’ ολόκληρη την ανυπέρβλητή σου επιφάνεια, τ’ απαράμιλλα κύματά σου, με το αδιαπέραστο συναίσθημα της παντοτινής σου ισχύος… Το ηθικό σου ανάστημα, εικόνα του απείρου, δεν έχει όρια, όπως ο στοχασμός του φιλοσόφου, όπως ο έρως της γυναικός, όπως η θεϊκή ωραιότης του πτηνού, όπως οι ρεμβασμοί του ποιητή.
Είσαι ομορφότερος κι από τη νύχτα…
………………………………..