τελευταία ανάρτηση στο ιστολόγιο «ΜΥΟΣΩΤΙΔΕΣ στην ανέμη λέξεων Φωνήεν άλμπατρος Ποίημα σύμφωνο με πετροκότσυφες και χελιδόνια»:Το μυστικό ίνδαλμά της ήταν η Μαρία Αντουανέτα που έπνιγε τη λύπη της στους κήπους των Βερσαλλιών
(λεζάντα): Τις νύχτες έβλεπε όνειρα με σημεία στίξης και σύνθετες δασυνόμενες λέξεις. Νωρίς το πρωί προσπαθούσε να τα ερμηνεύσει όλα αυτά, γερμένη στο τελευταίο κάθισμα του αστικού λεωφορείου που την πήγαινε στη δουλειά της… Η κοσμοθεωρία της ήταν πως η έλλειψη κοσμοθεωριών είναι αρετή και πως τη λύπη του ο άνθρωπος οφείλει να την κρατά καλά κρυμμένη
Τα μεσημέρια, γύρω στις δώδεκα ή και λίγο πιο μετά, σχεδίαζε θερινά ταξίδια στο Νείλο ή στο Μισισιπή με ένα ποταμόπλοιο που έτριζε, και έγερνε κάπως, κι έτσι τρόμαζε τις ηλικιωμένες κυρίες που ζητούσαν κι άλλο, κι άλλο τζιν στο μαυριδερό καμαρότο, κι ύστερα γελούσαν δυνατά και ξεχνούσαν το φόβο.
(λεζάντα): Τις νύχτες έβλεπε όνειρα με σημεία στίξης και σύνθετες δασυνόμενες λέξεις. Νωρίς το πρωί προσπαθούσε να τα ερμηνεύσει όλα αυτά, γερμένη στο τελευταίο κάθισμα του αστικού λεωφορείου που την πήγαινε στη δουλειά της… Η κοσμοθεωρία της ήταν πως η έλλειψη κοσμοθεωριών είναι αρετή και πως τη λύπη του ο άνθρωπος οφείλει να την κρατά καλά κρυμμένη
Τα μεσημέρια, γύρω στις δώδεκα ή και λίγο πιο μετά, σχεδίαζε θερινά ταξίδια στο Νείλο ή στο Μισισιπή με ένα ποταμόπλοιο που έτριζε, και έγερνε κάπως, κι έτσι τρόμαζε τις ηλικιωμένες κυρίες που ζητούσαν κι άλλο, κι άλλο τζιν στο μαυριδερό καμαρότο, κι ύστερα γελούσαν δυνατά και ξεχνούσαν το φόβο.
Η αγαπημένη της ώρα ήταν το απόγευμα, όταν έβγαινε στο το μπαλκόνι του ακάλυπτου με γυμνές πατούσες και καθόταν σε μια πλαστική σεζλόνγκ με πράσινες ρίγες κι έναν παλιό λεκέ από κουτσουλιά. Έπινε ουίσκι και κοιτούσε τα απέναντι διαμερίσματα να φωτίζονται σιγά-σιγά. Ήταν η ώρα που μεταμορφωνόταν σε μεγάλη κυρία του πάλκου, σε λαϊκή ντίβα με φανατικό κοινό και τουλάχιστον πέντε πλατινένια σουξέ στο ενεργητικό της.
Τότε έσκυβε, μαδούσε από τη γλάστρα τα γαρύφαλλα και τα εκτόξευε στον αέρα. Ψηλά, πολύ ψηλά, κάπου να φτάσουν. Με χάρη. Και μια μικρή, κρυμμένη λύπη. Όμως γλυκά, σαν το ρεμπέτικο που σιγομουρμούριζε μέχρι να μασήσει και το τελευταίο παγάκι του ποτού της απολαμβάνοντας τα χειροκροτήματα των οπαδών της.
………………………………………………….