τελευταία ανάρτηση στο ιστολόγιο ΦΕΡΤΗ ΥΛΗ ΜΕΛΙΤΟΣ: Αν έχεις χάσει την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή για να χάσεις
[διπλό ΚΛΙΚ στην εικόνα για υπερσύνδεση με ΦΕΡΤΗ ΥΛΗ ΜΕΛΙΤΟΣ]
(λεζάντα): Όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνω, βλέπω ότι μοιάζω όλο και περισσότερο με κάτι μεσήλικες που, ενώ έχουν αλλάξει σαράντα και πενήντα φορές τομάρι, κατά βάθος παραμένουν τα ίδια αμετανόητα παιδιά. Νοσταλγώ όλο και λιγότερα, όλο και πιο απλά πράγματα, που στην πλειοψηφία τους είναι λεπτομέρειες κάποιων εικόνων που παλιά μπορεί να μου περνούσαν μέχρι και απαρατήρητες. Έτσι νόμιζα, τουλάχιστον. Όσα ήταν αυτονόητα τη στιγμή που συνέβαιναν, τώρα αποτελούν συλλεκτικές σκέψεις για μια εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί και μαζί της πήρε τη γλυκύτητα ενός καιρού που πλέον επανέρχεται μόνο στα όνειρα. Ή στις ευχές μου.
Μια γέρικη γάτα στο λιακωτό το μεσημέρι, η δροσιά της φτέρνας πάνω στο τσιμέντο του λινού πριν πατήσουμε σταφύλια, η μυρωδιά από το πρώτο λάδι στο λιοτρίβι, η καμένη ντομάτα στο χείλος του τηγανιού όπου μαγειρευόταν ο καγιανάς, το ξύλινο τραπέζι κάτω από τη μεγάλη κληματαριά, τα βαρέλια στην ταβέρνα της οδού Θεοτόκη, τα χέρια κάποιων αγαπημένων, οι φωνές τους, ένα γαλάζιο πουκάμισο πάνω τους. Μια ρυτίδα. Το μοιρολόι της γιαγιάς για τους ξενιτεμένους της, το ρολόι του παππού κρεμασμένο στο ξύλο του κρεβατιού του, τα ματωμένα γόνατα των φίλων όταν παίζαμε κρυφτό, το νυχτολούλουδο στην άκρη της μάντρας του πατρικού. Η ραπτομηχανή της μάνας μου, η μυρωδιά του πατέρα μου, οι χορτόσουπες που έβραζαν στο γκαζάκι του πλυσταριού, το μαγκάνι πάνω στο πηγάδι της αυλής, που όλο μας φώναζαν «φύγε από ‘κει, μην πέσεις!».
…………………………………..