(τελευταία ανάρτηση στο ιστολόγιο «ΜΥΟΣΩΤΙΔΕΣ στην ανέμη λέξεων»:Αργύρης Χιόνης, Μεθυσμένος Ποιητής γράφει, μεσάνυχτα, ποίημα μεθυσμένο που, ξεμέθυστος, υπό το φως του ήλιου, το σκίζει δίχως δισταγμό
(λεζάντα): Βλέπει τον κόσμο να βουλιάζει και βουλιάζει κι αυτός μαζί του, ναυαγός και, ταυτόχρονα, θεατής του ναυαγίου, καθισμένος σ’ αυτή την κουνιστή πολυθρόνα του μυαλού του
Κυνηγημένη από το φόβο μια δορκάδα τινάχθηκε τόσο μακριά, τόσο ψηλά που αναλήφθηκε στους ουρανούς.
Ο Φόβος έμεινε εδώ, στη γη, κοιτώντας άναυδος, το αθέλητο κι ωστόσο υπέροχο δημιούργημά του: τον αστερισμό της δορκάδος.
Έσκυψε από τη βάρκα, τη σελήνη για να πιεί μες στο νερό, έτσι τον πήρε το Μακρύ Ποτάμι του θανάτου τον Λι Πο.
Είπαν πως ήταν μεθυσμένος, αλλά και ξεμέθυστος να ήταν, πάλι θα έσκυβε από τη βάρκα, τη σελήνη για να πιει μες το νερό, γιατί αφάνταστα βαθύς γι’ αυτήν ο έρωτάς του και, κυρίως, γιατί, ως ποιητής, πίστευε, είμαι σίγουρος, ότι μπορούσε τη σελήνη, πράγματι, να πιει μες στο νερό και το κατόρθωσε.
………………………………………………….
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «Αμείλικτη Ευεργεσία Σιωπής» με κλικ ΕΔΩ