(τελευταία ανάρτηση στο ΠΑΡΑΡΛΑΜΑ εις τον πάτον της ΕΙΚΟΝΑΣ των λέξεων) Υπάρχει μια νύχτα πιο σκοτεινή απ’ τη νύχτα
(λεζάντα):
Όποιος μπαίνει σ’ αυτή χάνει το χρόνο, μιλάει αλλιώς, συγχέοντας το μέσα με το έξω, ζει το θάνατο, μ’ έναν τρόπο σαν άβυσσο καρφωμένο για πάντα στο στήθος, ρημαγμένος από τη βία και βλέποντας αυτό που δεν βλέπει κανείς, κάτω απ’ τις αυστηρές υπενθυμίσεις των άστρων.
Όποιος μπαίνει σ’ αυτή χάνει το χρόνο, μιλάει αλλιώς, συγχέοντας το μέσα με το έξω, ζει το θάνατο, μ’ έναν τρόπο σαν άβυσσο καρφωμένο για πάντα στο στήθος, ρημαγμένος από τη βία και βλέποντας αυτό που δεν βλέπει κανείς, κάτω απ’ τις αυστηρές υπενθυμίσεις των άστρων.
Α΄ ΑΝΤΙΦΑΣΗ
Το μοναδικό παιδί στον κόσμο είναι εκείνο που διαψεύδει συνεχώς και με κάθε τρόπο την ελπίδα που έχει στηρίξει σ’ αυτό η ανθρωπότητα. Κάθε πρωί σηκώνεται κι αρχίζει να χτίζει έναν κόσμο χειρότερο απ’ τον πραγματικό, και κάθε πρωί, ο καινούργιος κόσμος του είναι χειρότερος απ’ τον κόσμο της προηγούμενης μέρας, που κάθε φορά ήταν όλο και χειρότερος απ’ τον πραγματικό. Του δίνει τόση χαρά αυτό που κάνει, το ενθουσιάζει τόσο πολύ, γελάει τόσο πολύ με τα καθημερινά του απροσδόκητα και λαμπρά αποτελέσματα, ώστε δε φοβάται μην εξαντληθεί καμιά μέρα η απύθμενη μαύρη φαντασία του. Είναι το μοναδικό παιδί στον κόσμο επειδή διαψεύδει τις ελπίδες που στηρίζει σ’ αυτό ο κόσμος. Και το παιδί θα γίνει πιο παιδί από κάθε άλλη φορά όταν ο χειρότερος κόσμος, που θα έχει χτίσει, θα αντικαταστήσει τον πραγματικό σε όλη του την έκταση. Τότε δεν θα είναι πια παιδί γιατί θα έχει εκπληρώσει τον μοναδικό προορισμό του. [και οι άλλες ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ από τους Καταλόγους 1-4 του Δημήτρη Δημητριάδη με ΚΛΙΚ στον παρακάτω σύνδεσμο]
…………………………………..
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΤΟΝ της εικόνας του Ποιήματος στίχοι εικονολάτρες, φωτογραφία ΛΕΞΙΘΗΡΑΣ» με κλικ ΕΔΩ