(τελευταία ανάρτηση στη ΦΕΡΤΗ ΥΛΗ ΜΕΛΙΤΟΣ) Στο χαρτί μου σχεδιασμένο ένα καράβι όλο λέει να ταξιδέψει, μα πνιγμένο μεσ’ των λέξεων την παλίρροια πώς μπορεί;
Αν η ποίηση είναι «ανάπτυγμα επιφωνήματος»,όπως μας κληροδότησε ο Κωστής Παλαμάς εκείνον τον «μπονζάι ορισμό», που τον υπενθύμιζε ο Κώστας Κουλουφάκος στις περίφημες διαλέξεις του στον Φιλοπρόοδο Ομιλο Υμηττού τη δεκαετία του ’70, αυτού του πλέον δύσκολου και κρυπτικού είδους της γραμματολογίας (κάποιοι ιδαλγοί επιμένουν ακόμα να τη διαχωρίζουν από τη λογοτεχνία) κι αν, ακόμα, «η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε», σύμφωνα με τον Καρυωτάκη, πώς μπορούμε να τιμήσουμε καλύτερα την Παγκόσμια Ημέρα της; Κι αν εγείρονται, δικαιολογημένα, αμφιβολίες και ενστάσεις για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, γιατί δεν θα μπορούσε να διατυπώσει κανείς κάποιες επιφυλάξεις για τον παγκόσμιο εορτασμό της, που κυρίως στην Ελλάδα προβάλλεται; Σε τι αποβλέπει αυτή η ημέρα, που οφείλεται σε μία, προφανώς καλοπροαίρετη, ιδέα του Μιχαήλ Μήτρα και υλοποιήθηκε από τον Βασίλη Βασιλικό, στην παρισινή του «εξορία» ως πρεσβευτή της Ελλάδας στην Unesco, που και ο ίδιος επέλεξε αυτό το καταφύγιο από τα πρώτα εφηβικά χρόνια
(«Στο χαρτί μου σχεδιασμένο ένα καράβι
όλο λέει να ταξιδέψει.
…………………………………..