(τελευταία ανάρτηση σ’ αυτό το ιστολόγιο)
Έκτωρ Κακναβάτος, Οι ουσίες πάλι και πάλι κι οι δυο λέξεις σου: είμαι μόνος
(λεζάντα): Στο ράφι άφωνα τα πήλινα μ’ ένα χαμόγελο να ειρωνεύεται το βάρος λέει μιας σκιάς που ήταν να πέσει πάνω σου από τη μια στιγμή στην άλλη. Κάτω δεξιά ήτανε πέντε ακριβώς βαθιά της άβυσσος εφέγγιζε γυάλινος ώμος οδαλίσκης, ο νιοστός αιώνας
Για της αστροφεγγιάς
του υπερτέλειου θηλαστικού την ανασύνθεση
αρκούσε λέει εκείνο το απολίθωμα στα
προσχωσιγεννή
οι δυο λέξεις σου: είμαι μόνος.
Πότε μίλησες;
ποιον αιώνα είπες;
τι είπες;
Στο ράφι άφωνα τα πήλινα
Στο ράφι άφωνα τα πήλινα
μ’ ένα χαμόγελο να ειρωνεύεται.
Τι την θέλεις την εξήγηση;
ας’ το πιο καλά στο έτσι στο άσχετο
σαν που πήρε, στην αρχή σκυρόδεμα,
να χτίζεται το πρόσωπό σου,
ύστερα σηκωμός
και τώρα πάει ανέμη.
………………………………………………………..
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «ΚΑΡΟΥΖΟΣ Νίκος Διάττων ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ Μίλτος Κληρονόμος ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ Έκτωρ Λυγμός ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ Μάνος Ανισόρροπη Μούσα» με κλικ εδώ