(τελευταία ανάρτηση στην ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΑΣΤΑΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ) 45ηΧρυσηίδα Ρέμβης: όταν ο Ποιητής μέσα μας δε λέει να σωπάσει
(λεζάντα): Τάσος Κάρτας, Αν ο Άνεμος, Νοτιάς της Ποίησης, που φυσά στον Έρωτα αναπνοές Ονείρων, σε ρωτήσει: ποια είναι η γλώσσα που μιλάς, θάλασσα εσύ; Τη γλώσσα της αιώνιας αναζήτησης να του πεις!
Μακριά, πολύ μακριά στα σύννεφα
στην Ατλαντίδα γη της Ποίησης,
μια φεγγαροντυμένη ελάνθανε στην προσμονή
παλίντονου αρμονίας λέξεων,
που κόκκαλα δεν έχουν
και επιούσιο Ρέμβη ριζώνουν
απ’ τον αιώνα κι ως τα ρίγη αυτής της νύχτας
που σεληνιάζεται ανερμάτιστα
στα σύννεφα του χθεσινού λυγμού
λίγο πριν ξημερώσει Ποίηση
………………………………………………….
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «Επιδείνωση Άστατου Ποιήματος 69 Χρυσηίδων Ρέμβης» με κλικ ΕΔΩ