Από μηχανής ΘΕΟΙ ΛΕΞΕΩΝ και τα πάντα ασημένια ΠΟΙΗΜΑΤΑ
(στη Λερωμένη Φωλιά Χαμένων Στίχων)
Με τις λέξεις δεν βγάζεις άκρη,
για αλλού ξεκίνησες κι αλλού αυτές σε πάνε
στο τεντωμένο σχοινί τους ισορροπούν χρώματα
μιας ανάγκης λανθάνουσας για ουρανό,
«τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης»
(που κάνεις πως δεν τις βλέπεις,
κι αλήθεια δεν τις βλέπεις)
«θαυμάζοντας ξεχνάς ό,τι θαυμάζεις,
σου φτάνει ο θαυμασμός σου)
ΠΑΡΟΔΟΣ
Ένα στίχο παντογνώστη αφηγητή ονειρεύομαι
με εσωτερική εστίαση συν πλην ουσίας
Οι λέξεις μέσα στο ποίημα, εικόνες σκέψεων και συναισθημάτων είναικαι οι εικόνες που τις έντυσαν,λαβύρινθος επιθυμίας λέξεων «για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν»ερήμην – στίχοι εικονολάτρες, φωτογραφία λεξιθήρας και η ευπροσήγορη ηχώ της μοναξιάς
Νόστιμον ήμαρ μεταξένιων συνειρμών
στον πηγαιμό για την Κολχίδα της Ποίησης
αίφνης ονειροδίαιτο δυο κατά λέξη δισταγμών
μηδέν εις το πηλίκον υψικαμίνου σώματος
σμαράγδι είλωτα υπερρεαλισμού
Λαιστρυγόνες κύκλωπες δηλαδή
on line στα έγκατα κτερίσματα της Ρέμβης του P.C. μου
που, βάρδα φουρνέλο, δαγκώνουν τα όνειρα
στις ρώγες μιας λέξης που πάντα ρει…
έτσι αρχίζουν να συμβαίνουν
περίακτοι συμβολισμοί αείφυλλων γυναικών
κι ένας ειρμός μεσσίας εν ριπή σέπαλου
αίρει μεσίστιες απορίες
Χρυσηίδων Σιωπής
ΕΝΑΣ ΕΙΡΜΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ ΕΝ ΡΙΠΗ ΣΕΠΑΛΟΥ
Μα η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή,λέει ο ποιητής,
ένας Φαύλος Κύκλος λόγων
«που πνίγηκαν στο χρυσό πηγάδι της σελήνης»,
εκεί όπου
«φαινόμαστε μαύροι και άσπροι και ζούμε τη φθορά
πάνω σε μιαν ελάχιστη πραγματικότητα».
Ό,τι κι αν συναντήσεις όμως στην e-ΕΝΔΟΧΩΡΑ μου,
μην πεις ότι η ΕΙΚΟΝΑσε ξεγέλασε,
πως φταίνε οι λέξεις,
κλεψύδρες σε τόση μελαγχολία…
δίνες επιθυμιών στα έγκατα κτερίσματα της ρέμβης…
Αν πάλι ψάχνεις
«κοράλλια και μαργαριτάρια,
κεχριμπάρια κι έβενους,
μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,
«ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής»,
πρέπει πρώτα να «κουβανείς μες στην ψυχή σου
«έξι και μια τύψεις για τον ουρανό»
με «κατανόηση της ματαιότητος των μεγαλείων».
Τότε η «υπεροψία και η μέθη»δε σε γέλασε.
Ο δούρειος ίππος
για την επιούσιο ομοιοκαταληξία
προπατορικής σταγόνας από μετάξι
δεν είναι αντικατοπτρισμός…
και «εύφλεκτοι ορίζοντες σιωπής»,
θα συνθέτουν
«ένα τοπίο ανοχής στην εύγλωττη μας Κυριακή»,
«ροδόσταμο στη στύση των ονείρων»
αυτό που οι σοφοί το λένε ΠΑΛΙΝΤΟΝΟ ΑΡΜΟΝΙΗ
στων υακίνθων την παντάνασσα σιωπή.
Ω μοναξιά εισχωρείς μέσα στο βράδυ δια πυρός και συμβόλων!
Ω κλητική ονείρωξη υποτελής σε γραμματικές συναισθημάτων
όταν υποφώσκει προπαραλήγουσα μακρά συνωστισμού σιωπής βοώντος
«ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ’ΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ»
[Τάσος Κάρτας, Επιδείνωση Άστατου Ποιήματος, Σμήνος Μνήμες Πουλιών αεί και νυν μέσα στα Νοσταλγία - Ανέκδοτη Συλλογή,
δοκιμαστική έκδοση ηλεκτρονικού αντιγράφου
Θεσσαλονίκη Χειμώνας - Άνοιξη 2019-2020 – ArtbyBlumenfeld]
κινητό: 6946 390 771]