(τελευταία ανάρτηση στο ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ) Άννα Αφεντουλίδου, Σαν το πιασμένο αγρίμι πάλευε να πάρει ανάσα κι εκείνο το άγγιγμα ήταν μια ελπίδα ότι μπορούσε κάπως να ελευθερωθεί
(λεζάντα): Αρά: Όσο δρόμο έπαιρνε, δρόμο άφηνε, τόσο κάτι την τραβούσε πίσω. Καταραμένοι όσοι το είχαν αποφασίσει: θα έμενε για πάντα εκεί
Λάγνον
Αυτή, σκισμένα ρούχα. Εκείνος, γυμνός. Μια γυναίκα τούς κοίταζε γαλήνια. Μόλις την αγγίζω, παθαίνει κρίση επιληψίας, είπε. Δεν μπορώ πια να την σώσω
Εαρινόν
Άνοιξη. Ήλιος ζεστός, ουρανός απαστράπτων και τα χελιδόνια ξανάρχονται. Άλλη μια φορά. Άπλετος ο χρόνος ανοίγεται πίσω μας και μας χλευάζει
Ρεβάνς
Ποτέ δεν είχε νιώσει τόσο πικρό οργίλο μίσος. Έγλυφε τα δάκρυα που δεν μπόρεσε. Η πιο βαθιά ηδονή. Έκλεισε την τσάντα και πέταξε το μαχαίρι
