(τελευταία ανάρτηση στη ΓΥΜΝΗ αλήθεια μιας στιγμής μ’ άδοξο ΤΕΛΟΣ) Τάσος Κάρτας, Παραλήρημα εσωτερικού μονόλογου, να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλο ανάρπαστων λέξεων
Επιούσια απολογία άβατων στίχων με υπότιτλους αγαπημένες ποιητικές αποστροφές, ποιήματα δηλαδή που μηρυκάζουν άλλα ποιήματα, στιχάκια αλληλέγγυα στην ποιητική τους αναδίπλωση… «να κρούουν σήμαντρα σαν αναστεναγμό επιθυμίας»
ΠΑΡΟΔΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΜΟΝΟΛΟΓΟΥ
Παλεύουμε στα πράγματα αυτά
καθημερινές έγνοιες, φιλόμαχες τριβές
να βρούμε μιαν αλληλουχία
τραβάμε, ξελύνουμε, κόβουμε
κάπου θα φτάσουμε έτσι κομματιάζοντας
μια καινούργια πρωτοφανέρωτη ρωγμή
ν’ αγγίξουμε με τα δάχτυλα στα τυφλά
είναι όμως κάτι πράγματα
με πείσμα ανεμοστρόβιλου
που μένουν στάσιμα στο παραλήρημά τους
γιατί με το γύρισμα του χρόνου
μια τυχόν αλλαγή
σημαίνει θάνατο
στην επαγγελία του νόστου (απόσπασμα από την 33ηΧρυσηίδα Ρέμβης Τάσου Κάρτα)
«Είναι οι λέξεις παραμύθια; Κι αν ναι, γιατί πονάνε τόσο;»
«Τοπία της ποίησης ή κήπους της ψυχής»,τα είπε κάποιος ποιητής
ή μήπως τρένο διαφυγής;
ή μήπως τρένο διαφυγής;
«σαν το πράσινο φως ενός αθόρυβου τρένου που έρχεται να με πάρει με τα μαντίλια μου, τα στραβοπατημένα μου παπούτσια, τη μαύρη τσάντα μου, τα ποιήματά μου, χωρίς καθόλου βαλίτσες – τι να τις κάνεις;»
Λάθε βιώσας!
Ποιος ζει ποιος ονειρεύεται…
……………………………………………………….
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «Ανάμεσα σε δυο στιχάκια όνειρο παράπεσε libidoλυρισμός» με κλικ ΕΔΩ