(τελευταία ανάρτηση στην ΥΠΕΡΟΨΙΑ και ΜΕΘΗ) Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ξέρω μόνο ό,τι είμαι στον έρωτα ό,τι με νικάει στον έρωτα μια κοινοτοπία που τραγουδάει
(λεζάντα): Κατά βάθος ο Ποιητής έχει ένα θέμα: το ζωντανό σώμα του [Γ. Σεφέρης, Μέρες 45-51]: Το σώμα είναι η Νίκη των Ονείρων όταν βάζει το ένα πόδι προς το άλλο και κερδίζει το συγκεκριμένο χώρο… Όταν το σώμα κερδίζει τον τόπο του με θάνατο στην πλατεία σα λύκος με ρύγχος καυτό, ουρλιάζει το «θέλω»… Το σώμα γεννάει το δίκιο του και το υπερασπίζεται!
ΤΟ ΣΩΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΗΤΤΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
Το σώμα είναι η Νίκη των Ονείρων
όταν ασύστολο σαν το νερό
σηκώνεται από τον ύπνο
με κοιμισμέν’ ακόμη τις βούλες
τις ουλές, τα τόσα τα σημάδια
τους σκούρους ελαιώνες του
ερωτευμένους
δροσερούς μέσα στη χούφτα.
Το σώμα είναι η Ήττα των Ονείρων
σαν κείται μακρύ και αδειανό
-να φωνάξεις μέσα ακούς την ηχώ-
με τις αναιμικές τριχίτσες του
ανέραστο απ’ το χρόνο
βογκάει, πλήγεται
μισεί την κίνησή του
ξεθωριάζει σταθερά
το αρχικό του μαύρο
ξυπνώντας ζεύεται τη τσάντα
από δαύτη κρέμεται μαρτυρικά
ώρες μέσα στη σκόνη.
Το σώμα είναι η Νίκη των Ονείρων
όταν βάζει το ένα πόδι μπρος στο άλλο
και κερδίζει τον συγκεκριμένο χώρο.
Ένα τόπο
Με τράνταγμα βαρύ.
Θάνατο.
Όταν το σώμα κερδίζει το τον τόπο του
με θάνατο στην πλατεία
σα λύκος με ρύγχος καυτό
ουρλιάζει το «θέλω»
«δεν αντέχω»
«φοβερίζω – ανατρέπω»
«πεινάει το μωρό μου»
Το σώμα γεννάει το δίκιο του
και το υπερασπίζεται.