ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΦΤΑΙΝΕ… (που αρχίζουν να συμβαίνουν πράγματα και θαύματα)
Γι’ αυτό βάλε το ρολόι στη συνεχή ώρα Έρωτα για την Ποίηση Να φέρνεις αλλαγές στη φιλοσοφία της κάθε μέρας σβήνοντας ολότελα δια της εις άτοπον λήθης κάθε προηγούμενη φιλοσοφία που είχανε τα πράγματα πριν γίνουν σπουδασμένα!.. Να φεύγεις κάθε τόσο αφήνοντας μια λέξη κάτω απ’ το χαλάκι της εξώπορτας… Απ’ ό,τι άργησε να ’ρθει κι από ό,τι δεν ήρθε χειρότερα μας φέρθηκε αυτό που περιμέναμε τι είναι μη γνωρίζοντας….
Ή ταν ή επί τας ορκίσου κάθε φορά που αρχίζει το κυνήγι του αβέβαιου. Κι όταν, σε νυχτωμένο δάσος στου ανέμου τα μουγκρίσματα οι φόβοι σου θα δίνουνε στους φόβους σου κουράγιο, μην ακούς στο κλάμα σου τι ψεύδονται οι αδένες τάχα πως νίπτουν δάκρυα τας χείρας. Δεν είναι δάκρυα. Λέξεις ξαναχτυπούν καιρό επιφυλαγμένες στο αλάτι τους. Να αποφασίζεις αφού προηγουμένως συμβουλευτείς αρώματα ενστικτωδών λουλουδιών και τη θαυμαστή επιδεξιότητα στην αιώρηση που έχουν τα αστέρια… Πάψε να ριγείς δυνατά. Θα σ’ ακούσει η διπλανή πραγματικότητα… Να βλέπεις όνειρα, να έχεις τη γεύση του τέλους: πρόσωπα έργα και ημέρες, όλα θυελλώδη, όλα στην ίδια ακύμαντη γαλήνη.
Αν βλέπεις πως είχες μισοανθίσει το πρωί, σημαίνει πως εγείρει απαιτήσεις η αφοσίωσή σου σε βάσανα.
Αίμα αν ονειρεύεσαι, δικής σου ή παλιάς πληγής ονείρου, γρήγορα θα επανασυνδεθείς με αξιωματούχο εν ενεργεία χωρισμό.
Οι λέξεις φταίνε. Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν… Πως ήσουνα εχθρός μου δεν το ήξερες. Οι λέξεις σου το είπαν. Σ’ εκείνες πούλησε ο έρως το σεισμό του κι ήρθε στην επιφάνεια ότι δεν μ’ αγαπούσες….
Ένα μόνο δεν θα σου δώσει το όνειρο των λέξεων, το όριο ως πού να κινδυνέψεις τον αναστεναγμό σου.
Με λέξεις τύφλωσε κι ο Οιδίποδας τη μάνα ενοχή του - λες και δεν είναι εκ γενετής τυφλός ο πόθος.
Αλλά…
Ανακίνησε καλά προ της χρήσεως! Εσωκλείονται οδηγίες.
Αν τις διαβάσεις προσεκτικά – σύνθεση, προφυλάξεις δοσολογία- θα δεις ότι τις ίδιες ακριβώς παρενέργειες επιφυλάσσει η μικρή δόση αγάπης και η μεγάλη!..
[σπαράγματα στίχων από τις συλλογές της Κικής Δημουλά, τινάγματα του Μέσα Βίου Έξω δηλαδή, με εντολοδόχο την ποιήτρια που μας προστάζει λυρικά:
Μεταφερθείτε παραπλεύρως στην Εφηβεία της Λήθης Τελευταίου Σώματος για…
Θαύματα ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙ σε ΧΛΟΗ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ στο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
(ακολουθούν 12 λυρικές εντολές, έτσι όπως αυθαίρετα προέκυψαν με τη σύνθεση στίχων από ποιήματα της Κικής Δημουλά):
1. Όλα τα προκληθέντα να θυμάσαι και να ξεχνάς τον πρόξενό τους– ποιος ήτανε, τι ήταν. Απ’ το συρτάρι όπου φυλάσσονται τα αζήτητα, κάθε πρωί να παίρνεις ένα στην τύχη, να το προσαρμόζεις στο κενό σου. (προς τούτο…)
2. Ζήτα τη βοήθεια των ονείρων, δίχως συμβιβασμούς με αναμνήσεις λες και είναι κληρονομική η πραγματικότητα. Γιατί όταν λέμε ονειρεύτηκα δε σημαίνει πως είδαμε στ’ αλήθεια ένα όνειρο, αλλά ότι ξυπνητοί φέρνουμε λίγο προς τα μπρος κάτι που στέκει πίσω πραγματικό μήπως το ξεχάσουμε πως μονάχα ως όνειρο μας είχε βασανίσει.
3. Αβέβαια ζήσε. Τίμα την προέλευσή σου.Αν δεν τρωθείς πού θα σε βρει η αγάπη. Το βέλος θα την οδηγήσει στην πληγή σου.
4. Ν’ αφήνεις κάπως ανοιχτά όλα τα ενδεχόμεναγιατί θα έρθουνε κι άλλα μ’ άλλες ονειροπολήσεις. Ύδατα βαθύφωνα, κιθαριστές ρυάκια, χωριουδάκια οικισμοί θέρετρα κελαηδισμών, ισορροπίστριες δροσοσταλίδες πάνω σε φυλλαράκια με ταλαντεύσεις ελαφρότητας και η αιδώς μ’ ένα πολύ σκιστό στο πλάι κατακόκκινο φύλλο συκής να χορεύει μ’ έναν νοσταλγό μετανάστη λόγο.Σαν ομπρελάκι χάρτινο σκισμένης ηλιαχτίδας.
5. Αν είσαι μάγισσα όπως πίστευα χαρίσου πέφτοντας πάνω σ’ αυτό που σκέφτομαι. Ν’ ανθίσει ανάγκασέ το κι ένα πουλί ξελόγιασε επάνω στα κλαδιά της ακοής μου. Με μάγια τη φωνή του ανακάτεψε, να κελαηδάει νυχθημερόν κατάφερέ τοκι ας ενοχλείται το αφύσικο και ας του λέει πάψε θα σε σκοτώσω. Εκείνο να μην παύει. Να κελαηδάει ατρόμητα γενναία. Αχ έτι και έτη ψάχνω όλα τα πιστευτά του κόσμου αλωνίζω, να βρω μια δεύτερη φωνή. Απίστευτο πουλάκι έλα μέσα.
6. Αν ακούς στον ύπνο σου επίμονα χτυπήματα στην πόρτα, μπορεί να είναι πάλι ο πόθος άφραγκος,που χτυπά γιατί ήρθε η ώρα της αμοιβής του. Κι αν δεις το ποίημα έκθετο, τάχα πως νίπτει δάκρυα τας χείρας του,οι λέξεις άθλιες δε λένε να φυσήξουν και τη θυσία μας εμφυσούν στην άπνοια τους. Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά σου, φτωχικά αλλά τίμια! Αλλού κοιμάται αυτή κι αλλού το εγκρατές σκεπτικό εάν. Μόνο καμιά φορά σε πειραματισμούς την παρασύρει η περιέργεια – όφις προγενέστερος και πιο φανατικός απ’ τον νερόβραστον εκείνον με το μήλο…
7. Δοκίμασε, σου λέει η μοναξιά σου, μη φοβάσαι, δεν έχεις τι να χάσεις!Και σε πείθει να κουλουριάζεται πνιχτά, να τρίβεται σα γάτα ανεπαίσθητη πάνω στο διαθέσιμο αέρα που αφήνεις προσπερνώντας. Απόλαυση πολύ μοναχικότερη από τη στέρησή της!
8. Εμβολιάσου με ενδιαφέρον και κίνδυνο! Ρίξε για σήμερα όλη την ευθύνη στο δόλιο φίλημα που σου ’στειλε κάποια νοσταλγία. Να διαλέξεις τις καλύτερες προτάσεις συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του θεάματος. Θα διαλέξεις, αλλά μετά πώς σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο που έχει η εκλογή σου; Ενώ εκείνο το «έτυχε», τι πούπουλο;Στην αρχή βέβαια, γιατί μετά σε γονατίζουν οι συνέπειες. Κατά βάθος είναι πάλι σαν να διάλεξες
9. Πέρνα καμιά φορά απ’ τον ύπνο μου συνήθως είμαι εκεί εκτός αν κλαίει το φεγγάρι οπότε βγαίνω στο μπαλκόνι το «ΔΙΟΤΙ» να ρωτήσω τι συμβαίνει. Πέρνα καμιά φορά. Μπες απ’ το πλάι, στάσου κάτω απ’ το γεφυράκι της παλάμης μου απ’ όπου ήσυχα κυλάω. Εκτός αν έχει ολότελα μαυρίσει το νερό, αν έχει μολυνθεί ο βυθός, οπότε θα με βρεις στου σεντονιού τις όχθες. Μη φοβάσαι.Πάρε μαζί σου αν θες για σιγουριά και την απαίτηση να μη σ’ αγγίξω διόλου. Ανανέωσε και τη ληγμένη άδεια να σε κοιτώ και σου υπόσχομαι εγκαίρως να ξυπνήσω ώστε να μη σε πάρει είδηση ο ύπνος σου ότι λείπεις.
10. Μη γίνεσαι τυραννική στις αναμνήσεις.Μην τις τρομάζεις το πρωί. Θα είναι σαν να τις βάζεις να γδυθούν μπροστά σε ξένο. Ξένη τους θα είσαι κι εσύ έτσι όπως αλλάζεις με το χρόνο. Ξένος κι ο χώρος κι ας γεννήθηκαν εδώ. Οι αναμνήσεις που απομένουν μόνο θελήματα του ποδαριού αναλαμβάνουν, να μεταφέρουν χαιρετίσματα και χρόνια πολλά, που στέλνει κάποιο «τέλος» σε συμπολεμιστή του. Ξέχασέ της. Διαβαίνουν τη στοά της ηχούς και αναστενάζοντας θυμούνται εξαίσια λάθη της νεότητας…
11. Μην εμπιστεύεσαι ούτε την ψυχή σου!!! Καθότι ήρθε πρόσφυγας από την άλωση της ανυπαρξίας και το όνομα ψυχή δεν είναι δικό της. Ανήκε σε μια έννοια πεθαμένη προ των εγκοσμίων. Μιλώ για τότε που η άγνωστη υπό το πλαστό όνομα ψυχή ξεβράστηκε μισοπνιγμένη άπνους στις έρημες ακτές της σαρκός μας.Εκεί τη βρήκε πεσμένη μπρούμυτα το σώμα καθώς περιπατούσε κατά μήκος της μελαγχολικής εκτάσεως του. Αναστατώθηκε, γονάτισε, δεν ήξερε, περί φιλιού ιδέαν δεν είχε! Άνοιξε τις οδηγίες των ενστίκτων…Βλέπε φιλί ζωής! Το βρήκε, της το έδωσε! Του άρεσε! Τη φίλησε ξανά! Άρχισε να συνέρχεται εκείνη. Το σώμαθαμπωμένο απ’ τη σεμνή αοριστία της μορφής της, απ’ το λιτό ολιγαρκές περίγραμμά της, απνευστί την προσέλαβε οικιακή βοηθό του. Σατανική εκείνη μελιστάλαχτα το κυρίευε… Ολίγον κατ’ ολίγον έρως πλατωνικός ετράφη εντός του σώματος για την ωραία αφανέρωτη. Έτρεμε μην του φύγει η ψυχή. Για να την δέσει έσφαλε να την κάνει συνεταίρο. Α΄ το ανόητο, έβαλε το κεφάλαιο κι εκείνη όλο κι όλο τον εξωραϊσμό….. Σώμα δε με άκουσες! Στο είπα: πρόσεχέ την!Όπως βλέπω αυτή το πάει για αθανασία. Αχ που να ’κοβε τη γλώσσα της η γρουσούζα η πρόβλεψή μου! Ιδού εσύ κλουβάκι χωματένιο κι η ψυχή μας πουλί πετούμενο στον άπιαστο ουρανό
12. Είδες; Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά σου με τους στίχους… Φτωχικά αλλά τίμια. Αλλού κοιμάται αυτή κι αλλού το εγκρατές σκεπτικό εάν. Μόνο καμιά φορά σε πειραματισμούς την παρασύρει η περιέργεια –όφις προγενέστερος και πιο φανατικός απ’ τον νερόβραστον εκείνον με το μήλο! Δοκίμασε σου λέει η μοναξιά σου, μη φοβάσαι, δεν έχεις τι να χάσεις! Και σε πείθει να κουλουριάζεται πνιχτά, να τρίβεται σαν γάτα ανεπαίσθητη πάνω στο διαθέσιμο αέρα που αφήνεις προσπερνώντας. Απόλαυση πολύ μοναχικότερη από τη στέρησή της (Λέξεις που φταίνε για όλα τα περαιτέρω από τις συλλογές της Κικής Δημουλα)