(τελευταία ανάρτηση στο ΕΠΙΝΕΙΟ νοσταλγίας μαγικού ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ) Έρμαιο Επέκεινα Λερναίας Εμμονής (με ή χωρίς συνονθύλευμα) που ξέχασε τον κλειδαριθμό της σ’ ένα ακόρεστο βουβό e-ερωτισμό σιωπής
(λεζάντα): Πίσω απ’ το δάχτυλο Εικόνας λέξεων με την πολυσημία των χρωμάτων «κάτι σαν άπιαστα του Παραδείσου σήματα»! Πάρε, λοιπόν, «χαμό στα χέρια σου και πλάσε» από την άνοιξη φιλί κι απ’ τη συνουσία ελεύθερων συνειρμών αυτόματης (αντι)γραφής ακόρεστη στύση ζωής: έτσι, «το διάστημα που χωρίζει το ένα όργανο από το άλλο θα μικραίνει ανεπαίσθητα και θα έρθει η ώρα να συναντηθούν η πρύμη με την πλώρη του άλλου πλοίου…»
Φωνήεν Άλμπατρος, Ποίημα σύμφωνο με πετροκότσυφες και χελιδόνια, λες φιλί τα μάτια σου, Σιωπή που φταίει για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουνμακριά πολύ μακριά στην Ατλαντίδα Γη μιας φεγγαροντυμένης προσμονής που κόκαλα δεν έχει και Επιούσιο Ρέμβη τσακίζει.