ΗΤΑΝ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΔΥΟ ΟΝΟΜΑΤΑ (χωρίς να έχω κανένα…): Λοιπόν, εγώ είμαι αυτός ο Τάδε, ο Δείνα, ο άλλος… κι εσύ Υπερσυντέλικος (λοιπόν, Τάδε Έφη Ίμερος: «αν μ’ αγαπάς έλα να κάνουμε έρωτα)
Την ώρα που παλεύω μ’ ένα ποίημα κανείς καθρέφτης δεν υπάρχει για να ιδώ τη μεταμόρφωσή μου!.. Η αναζήτηση της αλήθειας ή του θαύματος πέρα από την τυπική χρήση των λέξεων ωθεί σ’ αποκαλύψεις που ποτέ δεν υποπτεύθηκες σχέσεις της μνήμης και του χρόνου με το σώμα σου αναγκαιότητες των σπλάχνων σου ξεριζώματα από την ίδια σου την ύπαρξη τόσο οδυνηρά που τότε μόνο νιώθεις πως οι λέξεις και τα πράγματα ζούνε μιαν αυθύπαρκτη ζωή και σε πείσμα της νομιμότητας αναζητούν μια καθαρότερη έκφρασή τους… [κτερίσματα από Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ Τάκη Σινόπουλου ως προοίμιο Υπερσυντέλικου συντελεσμένου σε μέλλοντα στιγμιαίο στο Παρόν Προφίλ: που φτιάχτηκε εμβόλιμο και καθ’ ομοίωση, να παραπέμπει με τις αρχικές συλλαβές του στο πραγματικό όνομα: Τάδε Κάρμα νιάου νιάου στα κεραμίδια ετεροπροσωπίας Τάσου Κάρτα – για το φόβο ιουδαίων υπερασπιστών του καθωσπρεπισμού μας
διπλό ΚΛΙΚ εδώ ή στην εικόνα για υπερσύνδεση με το ιστολόγιο NudaVeritas