«Το γράψιμο δεν είναι παρά μια αδιάλλακτη και αδιάκοπη άσκηση ανορθογραφίας» έφη Ελύτης
κι η σοφία Ηράκλειτου συμπληρώνει: «δεν μπαίνει κανείς δυο φορές στην ίδια ροή του ποταμού»…
«Γιατί, δυστυχώς, πολλές φορές τα ρεύματα με παρασύρουν, ξεχνιέμαι μπροστά σε κάτι που μ'αρέσει και καθώς το τρέξιμο της πένας, με τις δικές του γοητείες, ξυπνά μέσα μου άλλα ένστικτα, βρίσκομαι τη στιγμή που βγαίνω από το παράξενο αυτό κολύμπημα, πολύ μακριά, κάποτε χωρίς να 'χω αγγίξει εκείνο που ζητούσα... Έτσι, σα να ’βγαινα στα βουνά και να μπορούσα να τσαγκρουνίζομαι στ’ αγριοκλώναρα, να ζουπάω που και που κανένα μοσχομπίζελο, να δρασκελάω χαντάκια, να πίνω χούφτες το καθαρό νερό. Ήθελα στο βάθος να τραγουδήσω αλλιώς απ’ ό,τι τραγουδάνε οι άλλοι – κι ας ήτανε φάλτσα. Θέλω να πω ότι το βάρος έπεφτε στην παράβαση, που σιγά-σιγά με τα χρόνια, είδα ότι ήταν μια πρόγευση της βαθύτερης αλήθειας, που κουβαλά μέσα της η νεότητα χωρίς να το γνωρίζει…. (Οδυσσέας Ελύτης)