Κατερίνα Έσσλιν, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στην αποψινή συγκέντρωση των γενεθλίων μου
(λεζάντα): Κάθομαι στον καναπέ κι ανοίγω την τηλεόραση. Παίζει εκείνη τη διαφήμιση που δείχνει… την αποψινή συγκέντρωση των γενεθλίων μου… Πολλοί άνθρωποι επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους μετά από κάποια τραγωδία, ειδικά εκεί γύρω στα 60, κι ο χρόνος φαίνεται τελικά ότι είναι γιατρός
……………
Κλείνω τα 58 και μπαίνω στα 59).
Παραγγέλνω μια μερίδα μακαρόνια με κιμά. Έχω προπληρώσει 1000 ευρώ στο μαγειρείο, υπολογίζω τώρα να υπολείπονται 100 με 150. Μου αφήνουν τα μακαρόνια με το κιμά πάντα έξω από την πόρτα, στο χαλάκι (κάποιες μέρες μπερδεύομαι και τρώω το χαλάκι. Δεν έχει καμιά διαφορά στη γεύση), Κάθομαι στον καναπέ κι ανοίγω την τηλεόραση. Παίζει εκείνη τη διαφήμιση που δείχνει ένα χαμογελαστό παιδάκι πάνω στους ώμους του μπαμπά του να παίζουνε τρενάκι, και μετά μπαίνει στο πλάνο μια μανιακή γυναίκα και πνίγει τον μικρό και μετά γελάει δυνατά κι αυτοκτονεί. Έτσι θα τελείωνε αυτή η διαφήμιση αν μιμούνταν τη ζωή. Χτυπάει το τηλέφωνο και προσπαθώ ανεπιτυχώς να το σηκώσω με τα μάτια. Χτυπάει για πέντε λεπτά. Το σηκώνω (με τα χέρια) κι είναι η αδελφή μου να με ρωτήσει ζεις, ξύπνησες, σηκώθηκες, έφαγες, ετοιμάστηκες, και να μου πει ότι χαίρεται που αποφάσισα να της αναθέσω την αποψινή συγκέντρωση των γενεθλίων μου και ότι χάρηκαν όλοι που θα με δουν επιτέλους μετά από τόσα χρόνια κι ότι αυτό ίσως σημαίνει επιστροφή και ότι πολλοί άνθρωποι επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους μετά από κάποια τραγωδία,
ειδικά εκεί γύρω στα 60,
κι όλα θα φτιάξουν, και ο χρόνος φαίνεται τελικά πως είναι γιατρός, κι ότι εκείνη τη φορά που είχαμε κάνει τα γενέθλιά μας μαζί, πολύ πριν από αυτό που έγινε, δεν θα την ξεχάσει ποτέ. Το πριν απ’ αυτό που έγινε το είπε λες και πρόφερε λέξεις που μόλις είχαν βγει από το χειρουργείο κι ο γιατρός έπρεπε να πει στους συγγενείς λυπάμαι. Κλείνω το τηλέφωνο……………
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «ΓΙΑΝΤΕΣ δηλαδή το ξέρω, Πάρτε μαζί σας νερό το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία» με κλικ ΕΔΩ