Ιωβηλαίο ΛΕΞΕΩΝ με το γόρδιο χρησμό τους σαν κατανόηση της ματαιότητας των μεγαλείων:
(ανακύκλωσηγαρ χρησμών με ημερήσια σώματα που σαλπάρουν αν τους πει ο Έρωτας τα ΛΟΓΙΑ – μεΚΛΙΚ στις εικόνες είσοδος στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ανθολογίας Ποιημάτων)
![]()
Γιατί η ζωή δεν είναι πράγματα και ύλη (μόνο) αλλά (κυρίως):
«Ωραίος ανάλαφρος ίλιγγος… βαθύ-βαθύ το πέσιμο βαθύ-βαθύ το ανέβασμα, το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του, βαθιά-βαθιά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής, τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης, όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα, ανάσα ωκεανού» (Γιάννης Ρίτσος)
Κι εσύ, Ιδέα μου, ένα ταξίδι στο πάνω-πάνω κύμα που δεν φτάνουν δεκάξι αγέρηδες χορεύοντας. Φεύγει κατάρτι η ψυχή αντίπερα από Συμπληγάδες. Σέρνω την περόνη κι ανατινάζεται η καρτεσιανή μου λογική, αλλά οι βάρβαροι, που δεν ήρθαν στο Ποίημα, ξαναστήνουν τσαντίρι πάλι μπροστά μου!
Γιατί η ζωή είναι… κάτι στιγμές… που σε κόβουν την ανάσα! με ΚΛΙΚ ΕΔΩ