Ιωβηλαίο ΛΕΞΕΩΝ με το γόρδιο χρησμό τους σαν κατανόηση της ματαιότητας των μεγαλείων: (ανακύκλωση γαρ χρησμών με ημερήσια σώματα που σαλπάρουν αν τους πει ο Έρωτας τα ΛΟΓΙΑ)
[διπλό ΚΛΙΚ στην εικόνα για υπερσύνδεση με Ιωβηλαίο ΛΕΞΕΩΝ]
Κοιτάξτε έναν άνθρωπο ανεδαφικό: γέμισε τις τσέπες του με μικρά πουλιά με την ελπίδα κάποτε πετώντας ν’ αποδράσει
Λένε πως κάθε άνθρωπος έχει ένα αστέρι για ν’ ακολουθεί. Αν είναι όμως το αστέρι σου αλκοολικό και η διαδρομή δαιδαλώδης, μ’ ένα ατέρμονο ζικ ζακ, πώς τερματίζεις; Ένας γνήσιος αιολικός επαναστάτης με ρυθμικές βροντερές ανάσες παίζει του ανέμου του τη μουσική πάνω σε παρτιτούρα γαλήνιου χάους απροσμέτρητου γράφοντας νότες αστεροειδών εκρήξεις[Έλσα Κορνέτη, Ο επαναστατικός κύριος Γκιούλιβερ, Εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2013]
Γιατί η ζωή δεν είναι πράγματα και ύλη (μόνο) αλλά (κυρίως):
«Ωραίος ανάλαφρος ίλιγγος… βαθύ-βαθύ το πέσιμο βαθύ-βαθύ το ανέβασμα, το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του, βαθιά-βαθιά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής, τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης, όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα, ανάσα ωκεανού» (Γιάννης Ρίτσος)
Κι εσύ, Ιδέα μου, ένα ταξίδι στο πάνω-πάνω κύμα που δεν φτάνουν δεκάξι αγέρηδες χορεύοντας. Φεύγει κατάρτι η ψυχή αντίπερα από Συμπληγάδες. Σέρνω την περόνη κι ανατινάζεται η καρτεσιανή μου λογική, αλλά οι βάρβαροι, που δεν ήρθαν στο Ποίημα, ξαναστήνουν τσαντίρι πάλι μπροστά μου!
