τελευταία ανάρτηση στο ιστολόγιο ΦΩΤΟΔΕΝΔΡΑ ενός λεπτού ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ τελευταίου σώματος στο λίγο του κόσμου: Οδυσσέα Ελύτη, Προχωρώ με τη λέξη ακόμη Σ’ ΑΓΑΠΩ ευδιάκριτη επάνω μου μην ξέροντας ποια μέρα κι αν αύριο βρέξει
[διπλό ΚΛΙΚ στην εικόνα για υπερσύνδεση με τα ΦΩΤΟΔΕΝΔΡΑ ΛΗΘΗΣ στο στήθος των βαθιών ονείρων]
(λεζάντα): Λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ, μα ωστόσο λάμπει… Αχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες ολόκληρη ποτέ, κάτι κατάφερα να σου υποκλέψω… Ώστε εκείνοι που αγαπιούνται είναι εδώ των δυο αστέρων και του ενός μονάχα πεπρωμένου: κάτι το ανεξακρίβωτο που υπάρχει παρόλα αυτά μέσα στο Μάταιο και στο Τίποτα… Εδώ, ενώ τα πετάγματά παραμένουν νομείς του μεγάλου ύψους, γράφουν κάθε τόσο και κάτι κύκλους οικειότητας πάνω από τη δική μας μικρή γη. Εδώ, δεν είναι συνεχώς ηλιόλουστα τα θαυμαστικά επιφωνήματα, και ο στοχασμός σαν να εξερευνά με όργανα πιο τελειοποιημένης επιμονής την απεραντοσύνη της ανησυχίας που μας περιβάλλει. Κι ένας ακόμα λόγος που πιάστηκα στο ελπίζον δόλωμα των στίχων… (Οδυσσέας Ελύτης, Τα Ελεγεία της Οξώπετρας)
ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ (από το βιβλίο του Οδυσσέα Ελύτη ΤΑ ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΗΣ ΟΞΩΠΕΤΡΑΣ, Εκδόσεις Ίκαρος 1991)
Ίδιος ο βράχος κι όλο ευσέβεια
Περπατούν τα κύματα στα σκοτεινά. Οι ασφόδελοι
Και οι νάρκισσοι κι εκείνοι αποκυήματα
Της φαντασίας των νεκρών παν κατά νέφη και ύπνους
Προχωρώ από ένστικτο μην ξέροντας ποια μέρα
Μυρίζει ευγένεια ξύλου παλαιού
Ή ζώου ταπεινωμένου. Και βέβαια
Κάπου εδώ πρέπει να υπήρξα τόσο γρήγορα
Που ξημερώνει και σας ξαναβρίσκω
Βάσανα μου ιερά χορταριασμένα σπίτια κεραμιδιά μέσα στα λεμονόδενδρα
Τόξα, καμάρες όπου ετσάθηκα κι ανοιχτές βρύσες
πού ν’ άγγιξε άγγελος; Τι να ’μεινε; Ποιος τώρα;
Μισοσβησμένος φτάνω απ’ της πολιτείας τα μέρη
Όπως από της εκκλησιάς την πυρκαγιά το εικόνισμα
Κόκκινα της φωτιάς και μαύρα του δαιμόνου
Που μες τη δρόσο του πρωινού σιγά-σιγά διαλύονται
Ξέφτιος κι όλο χαρακιές, με τη λέξη ακόμη Σ’ ΑΓΑΠΩ ευδιάκριτη επάνω του
Ο Τοίχος! και της κλίμακας η κουπαστή κι εκείνη
Άβαφη κι από τις πολλές απαλές που πέρασαν παλάμες λεία!
Φορτωμένος γηρατειά και νεότητες πάλι ανεβαίνω
Ξέροντας πού το παλιό σανίδωμα θα τρίξει, πότε
Θα με κοιτάξει από το κάδρο της η θεία Μελισσηνή
Κι αν αύριο θα βρέξει
Ίσως κάτι που μου ανήκει ανέκαθεν να διεκδικώ
Μπορεί και απλώς μια θέση μες στα Ερχόμενα
Που είναι το ίδιο, ένδυμα καμωμένο από φωτιά ψυχρή
Πράσινα του χαλκού και βυσσινιά βαθιά της Παναγίας
Στέκω με το δεξί μου χέρι στην καρδιά
Πίσω μου δύο ή τρία κηροπήγια
Το μικρό τετράγωνο παράθυρο πάνω στην καταιγίδα
Τα Πέραν και τα Μέλλοντα
……………………………….