Πώς να διακρίνω ένα καράβι από μια ψυχή αφού ταξιδεύουν κι οι δυο τόσο απαράλλαχτα το πέλαγος
[διπλό ΚΛΙΚ στην εικόνα για υπερσύνδεση με το ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ]
(λεζάντα): Οι κόποι μας χαμένοι λοιπόν και το ταξίδι μια πρόφαση… Μάταια οι ποιητές προσπαθούν να γεμίσουν το κενό με τους στίχους και τις εικόνες τους. Το κενό επανέρχεται πιο άδειο από πριν και ζητάει νέο γέμισμα… Έγραψε τότε ο Ποιητής επάνω σ’ έναν πάπυρο τον… ΟΝΕΙΡΟΚΡΙΤΗ του: ΟΙ ΔΡΟΜΟΙείναι επιθυμίες που φτάνουν ως τον αριθμό της πόρτας του σπιτιού που μένω, είναι το στόμα του θηρίου της φυλακής που ανοίγει να καταπιεί το φταίχτη της καλής συνείδησής του. ΟΙ ΑΝΗΦΟΡΟΙείναι ανήθικες προτάσεις, ΤΑ ΔΕΝΔΡΑείναι συνήθειες, ΤΑ ΦΥΛΛΑαπροσεξίες, ΟΙ ΚΗΠΟΙείναι παρακάλια, ΟΙ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣείναι περιπέτειες, Τ’ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑυποσχέσεις, ΤΑ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ αμφιβολίες, ΟΙ ΓΕΦΥΡΕΣ είναι μοναχές που προσεύχονται γονατιστές για να τις σπλαχνιστεί ο Κύριος που περνάει επάνω τους σαν σιδηρόδρομος, ΤΑ ΣΠΙΡΤΑείναι μεγαλομανίες, ΤΑ ΦΕΡΕΤΡΑαναχώρηση χωρίς επιστροφή, ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑείναι λαχεία με αγκαλιές για δώρα, ΤΑ ΜΑΤΙΑείναι σωτήρες που με γλιτώνουν από βέβαιο θάνατο… ΓΑΛΑΝΑ ΜΑΤΙΑμε τυλίγανε όπως τυλίγει ο ουρανός τη θάλασσα, όπως τυλίγεται σ’ ένα βουνό ένα σύννεφο, όπως ξετυλίχθηκε η ζωή μου… Το μυστικό της Αλχημείας είναι πώς ν’ ανάψεις στην καρδιά ένα φως που να την καίει σιγά-σιγά ώσπου να γίνει θαλασσιά… [αποσπάσματα από τις ΕΣΤΙΕΣ ΜΙΚΟΒΙΩΝ του Νάνου Βαλαωρίτη]
ΤΟ ΣΩΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΗΤΤΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
Το σώμα είναι η Νίκη των Ονείρων
όταν ασύστολο σαν το νερό
σηκώνεται από τον ύπνο
με κοιμισμέν’ ακόμη τις βούλες
τις ουλές, τα τόσα τα σημάδια
τους σκούρους ελαιώνες του
ερωτευμένους
δροσερούς μέσα στη χούφτα.
Το σώμα είναι η Ήττα των Ονείρων
σαν κείται μακρύ και αδειανό
-να φωνάξεις μέσα ακούς την ηχώ-
με τις αναιμικές τριχίτσες του
ανέραστο απ’ το χρόνο
βογκάει, πλήγεται
μισεί την κίνησή του
ξεθωριάζει σταθερά
το αρχικό του μαύρο
ξυπνώντας ζεύεται τη τσάντα
από δαύτη κρέμεται μαρτυρικά
ώρες μέσα στη σκόνη.
Το σώμα είναι η Νίκη των Ονείρων
όταν βάζει το ένα πόδι μπρος στο άλλο
και κερδίζει τον συγκεκριμένο χώρο.
Ένα τόπο
Με τράνταγμα βαρύ.
Θάνατο.
Όταν το σώμα κερδίζει το τον τόπο του
με θάνατο στην πλατεία
σα λύκος με ρύγχος καυτό
ουρλιάζει το «θέλω»
«δεν αντέχω»
«φοβερίζω – ανατρέπω»
«πεινάει το μωρό μου»
Το σώμα γεννάει το δίκιο του
και το υπερασπίζεται.
Το σώμα φτιάχνει το λουλούδι
φτύνει το κουκούτσι –θάνατο
κατρακυλάει πετάει
ακίνητο στροβιλίζεται γύρω απ’ την καταβόθρα
-κίνηση του κόσμου-
στ’ όνειρο το σώμα θριαμβεύει
ή βρίσκεται γυμνό στους δρόμους
κι υποφέρει
χάνει τα δόντια του
τρέμει από έρωτα
σκάει η γη του σαν καρπούζι
και τελειώνει.
[Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, από τη συλλογή ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΗΛΑΣΤΙΚΟ]
…………………………………………..