τελευταία ανάρτηση από το ιστολόγιο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΡΟΡΑΜΑΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ: Γιώργος Χειμωνάς, Η αβοήθητη μοναξιά του άνδρα γιατί «ποτέ γυναίκα δεν κατάλαβε έναν άνδρα» (Άμλετ)
[διπλό ΚΛΙΚ στην εικόνα για υπερσύνδεση με ΓΙΩΡΓΟ ΧΕΙΜΩΝΑ]
(λεζάντα): Η 8η Μαρτίου είναι η Ημέρα της Γυναίκας. Δεν ξέρω γιατί- ίσως λόγω αναποδιάς- θέλω να μιλήσω για τον άντρα. ΄Η μάλλον ξέρω: μ’ αυτόν ασχολείται μια ζωή η γυναίκα – πατέρας ή εραστής, σύζυγος ή γιος- ο άντρας είναι, από την αρχή ως το τέλος, το σημαντικότερο σημείο αναφοράς της. Όποιες αλλαγές, ή παραλλαγές κι αν έχουν συμβεί μέσα στα χρόνια και στους αιώνες- από τον Αδάμ και το πλευρό του, μέχρι τη σημερινή Εύα, που έχει αναγκαστεί να γίνει πολλές φορές «ο άντρας της ζωής της». Αλλά Θα αφήσω έναν αγαπημένο μου ποιητή, τον Γιώργο Χειμωνά, να μιλήσει «για τις αγορίστικες κομπορρημοσύνες του», για την «απέραντη και αβοήθητη μοναξιά του». Κι ας ακούσουν, οι γυναίκες, τη συμβουλή του : «…μη του μιλάτε, αφήστε τον να σωπαίνει όταν σωπαίνει. Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά, ποτέ μην τον ρωτήσετε γιατί.»…
Έφερα στο νου μου πάμπολλες λατρευτικά αφοσιωμένες αγάπες γυναικών προς άνδρες, που θα διέψευδαν αμέσως τον, εξεζητημένο άλλωστε, ισχυρισμό της Ρ. και ταυτόχρονα, ωστόσο, σκέφτηκα τη διαφορετικότητα των γυναικείων και ανδρικών συναισθημάτων, ιδίως των ερωτικών. Στην ιδανική ερωτική σχέση της η γυναίκα εξαντλεί όλα τα αιτήματα της δικαίωσής της, ως προσώπου προπαντός, αλλά και ως ύπαρξης ή, έστω, εξασφαλίζει τον ουσιωδέστερο όρο για να προχωρήσει απερίσπαστη προς ό,τι θεωρεί επιτυχία για το δημιουργικό εαυτό της. Ενώ για τον άνδρα, στην αντίστοιχη περίπτωση, περισσεύουν πολλά (και μάλλον τα σημαντικότερα γι’ αυτόν) τέτοια αιτήματα που, θα ’λεγε κανείς, η ερωτική δικαίωση μοιάζει να τα κάνει ακόμα πιο επιτακτικά. Αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα είναι ικανή, και ώριμη, για την ιδανικότητα της ερωτικής σχέσης, τοποθετώντας εκεί, με πολλή υγεία κι ακόμα περισσότερη υγιεινή, ολόκληρη τη φυσιολογία της ανθρώπινης κατάστασης – ο άνδρας όμως όχι.
Σημαίνει ακόμα, πέρα από την ολιγάρκεια της πρώτης και την απληστία του δεύτερου, ότι ο άνδρας πάσχει από μια χρόνια, ανεκπλήρωτη φιλοδοξία ανόρθωσης, που ξεπερνάει κατά πολύ το σπουδαίο γεγονός της ανόρθωσης του ανθρώπινου όντος στα δύο του κάτω άκρα, όπου η γυναίκα πιστεύει (και πολύ σωστά) ότι μ’ αυτό τελείωσε οριστικά κάθε ιστορία περαιτέρω ανόρθωσης. Και προφανώς αυτή η φιλοδοξία πρέπει να υπαγορεύεται από μια λειτουργία αμιγώς αρσενική, επικράτησης και θριάμβου, η οποία, τουλάχιστον στο επίπεδο των φυσικών προδιαγραφών του φύλου, λείπει από τη γυναίκα σαν περιττή. Ο θρίαμβός της εξάλλου στην σχέση της είναι με το παραπάνω αρκετός, μια και ηγυναίκα πάντα θριαμβεύει στη σχέση της με τον άνδρα- ο μόνος τρόπος να θριαμβεύσει ο άνδρας είναι να αρνηθεί να μπει σ’ αυτήν.
Το γεγονός είναι ότι η γυναίκα είναι σκανδαλωδώς ευνοημένη από τη φύση. Βρίσκεται πιο κοντά της, την έχει πάντα με το μέρος της –η φύση συνεχίζεται μέσα της, χρησιμοποιεί το σώμα της για ν’ αναπαραχθεί. Ας μην τοξεχνάμε: η γυναίκα έχει συγγένεια με το φως του φεγγαριού (που στον άνδρα προκαλεί την επιληψία), με τις παλίρροιες των ωκεανών. Ο άνδρας είναι αφύσικος, τεχνητός. Κατασκευασμένος μέσα σ’ ένα ανοίκειο γυναικείο ικρίωμα, το σώμα της μητέρας του, κατασκευασμένος ακόμα από εντολές κύρους κι εξουσίας, «ανδρισμού» και αντοχής, τις οποίες, στη διάρκεια της σύντομης ζωής του, είναι καταναγκασμένος πειθήνια και καθημερινά να εκτελεί. Κι ας μην επικαλεστεί κανείς τις κοινότοπες ιστορικοκοινωνικές αιτιότητες –ασφαλώς ισχύουν, αλλά βασίζονται στους δεδομένους βιολογικούς χαρακτήρες του φύλου του.
………………………………………………….