τελευταία ανάρτηση στο ιστολόγιο ΦΕΡΤΗ ΥΛΗ ΜΕΛΙΤΟΣ: ΘΛΙΒΕΡΟ ΤΑΜΕΙΟ: Ο ισολογισμός μιας χώρας που την τρώνε τα παιδιά της
(λεζάντα): Είναι κατάδηλο ότι στον εικοστό πρώτο αιώνα η χώρα μπήκε ξεκάλτσωτη, με τρύπια παπούτσια και βέβαια -όπως πάντα- με πανάκριβο καπέλο και φρόνημα πτωχαλαζονικό. Η Νέα Ελλάδα, αυτό το γεωπολιτικό τέχνασμα που κρατάει περίπου δυο αιώνες, πραγμάτωσε τη μεγάλη φιλοδοξία της (να ξεφύγει από την Ανατολή και να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια), βρήκε τρόπους να εδραιώσει τη Δημοκρατία της, καθάρισε με όλες τις ιστορικές της υποχρεώσεις (απελευθέρωση, Μεγάλη Ιδέα, πολέμους, ενοποίηση, Σμύρνη, μετανάστευση, κατάργηση της βασιλείας, εμφύλιο, χούντα) και τώρα ατενίζει το μέλλον με μυωπικό βλέμμα διότι, ενώ οι αλήθειες διαρκούν και εκδικούνται, τα ψέματα τελειώνουν κάποτε.
[διπλό ΚΛΙΚ στην εικόνα για υπερσύνδεση με ΦΕΡΤΗ ΥΛΗ ΜΕΛΙΤΟΣ]
Φτάσαμε κιόλας στα πρόθυρα της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα και αντί να εμπνεόμαστε αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση από τα δημόσια και ιδιωτικά έργα, έχουμε μετατρέψει την πολιτική σε τέχνη της μοιρολογίστρας: «η χώρα βρίσκεται στην εντατική». Αυτή είναι η αλήθεια, την οποία όλοι λίγο πολύ αναγνωρίζουν αλλά ουδείς -όπως και πριν, όπως και πάντα- δεν είναι σε θέση να αναλάβει την ευθύνη.Η χώρα καλόμαθε και κακόμαθε δύο αιώνες τώρα να παίζει το θέατρο του προτεκτοράτου, ήτοι της «προστατευόμενης» οντότητας που με το έτσι και με το αλλιώς τελικά -λόγω στρατηγικής θέσεως- καταφέρνει να της συγχωρούνται τα πάντα. Όλα τα χρέη της γράφονταν στο σφουγγάρι, μόνο που το σφουγγάρι στέγνωσε, οι αριθμοί θέριεψαν και απειλούν πια να μας καταπιούν. Οι ξένοι που ζουν στη χώρα μας, κατά πλειοψηφία συνταξιούχοι Ευρωπαίοι, διαπιστώνουν: ωραία είναι στην Ελλάδα, αρκεί να μην είσαι Νεοέλλην ή άπορος. Να ζεις δηλαδή εδώ, αλλά να μην είσαι ντόπιος, να απολαμβάνεις τον ήλιο και τη θάλασσα, αλλά να μην έχεις πάρε δώσε (κυρίως «δώσε») με το Δημόσιο.
Αυτό το δεινό οξύμωρο, να ζεις σε μια χώρα η οποία αδυνατεί να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού της, να ξοδεύεις τις μέρες σου ξορκίζοντας τους θεσμούς και φτύνοντας στον κόρφο σου, να αισθάνεσαι διαρκώς θύμα του κράτους χωρίς να κάνεις το παραμικρό για να τελειώσει επιτέλους αυτή η μαύρη πολιτική κωμωδία, απέβη άδεια κινήσεως, τέχνη του χαυνοπολίτη, πατροπαράδοτη και μητροπαράδοτη ατιμία χωρίς κριτή. Σύνολη η κοινωνία, αυτοδίδαχτη και ετεροδίδαχτη, τρώει τα εντόσθιά της, κλέβει το παγκάρι ισοβίως, γίνεται χειρότερη για να απολαύσει το καλύτερο, μιμείται τους χρυσοκάνθαρους με μόνη φιλοδοξία να μη δώσει ποτέ λόγο για τίποτα.
…………………………………..