τελευταία ανάρτηση στο ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ φεγγαροντυμένης προσμονής:Μαρία Αρχιμανδρίτου-Πόθου, Από ένα ποίημα ξεκολλούν τα φύλλα ενός φθινοπώρου με αχαρτογράφητες τις προεκτάσεις των προσδοκιών
[διπλό ΚΛΙΚ στην εικόνα για υπερσύνδεση με το ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ]
(λεζάντα): Ένα βράδυ είδα ένα τρομακτικό όνειρο: η πραγματικότητα είχε γίνει ένας απόκρημνος βράχος που πάνω του ήταν αλυσοδεμένοι οι άνθρωποι. Ένας γύπας κάθε πρωί τους έτρωγε τη μνήμη: δίχως το βάρος του χθες άρχιζαν εύκολα την κάθε μέρα και μπορούσαν στη χαρά να δίνονται. Δίχως τη γνώση του χθες κόπιαζαν κάθε φορά από την αρχή στη λύπη. Τη νύχτα όμως το φεγγάρι ξανάτρεφε τη μνήμη. Έρχονταν λέξεις εύθυμες, όπως και λέξεις του θυμού, της απορίας, της ντροπής, και γνώση της ζωής διαβάζονταν τα λάθη... ώσπου ο γύπας ελευθέρωνε απ'τον πόνο και τιμωρούσε απ'την αρχή με νέα λήθη. Ξύπνησα ιδρωμένη. Όλη τη μέρα έσκαβα στη μνήμη χαμένα ονόματα και απολεσμένους τόπους. Όλη τη νύχτα λύπες επούλωνα(από το βιβλίο Πόλεις του Ανέμου, Εκδόσεις Γαβριηλίδη, Αθήνα 2005)
Ω ναι, τώρα το ξέρω εκείνο το δυσοίωνο κόκκινο μήλο, που βρήκε η Εύα την αμαρτία να δαγκώσει…
… ένα παίγνιο ήταν του θεού, μαζί και η επινόηση του δαίμονα. Πώς αλλιώς θα εξηγηθεί το γεγονός πως δίχως το «κακό» αυτό μια πληκτική ηρεμία τον Παράδεισο ευνοούσε, μηδέ ακίδα λάθους την άσκηση εξουσίας υποστήριζε. Και ο δαίμονας, ως έκπτωτος θεός, καλά το γνώριζε πως της μεγαλοσύνης τα καπρίτσια πιότερο με την ερπετή του φύση ευνοούνται, έπαιξε όμως όπως του μοιράστηκε το ρόλο του καλά, ευνόησε τον Ύψιστο και αντλούσε από την καλοσύνη τις δαιμόνιες αντιθέσεις του με φαντασία, τόλμη και ευέλικτη κακία. Τόσο πιστά ακολούθησε τον Κύριο, που μήτε μια φορά δεν λύγισε κόντρα στη θέλησή Του το καλό να πράξει.
…………………………………………..