τελευταία ανάρτηση στο Ιωβηλαίο ΛΕΞΕΩΝ που βλέπουν την εικόνα τους κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισοΝίκος Καζαντζάκης, Σκοπός της εφήμερης Ζωής είναι η Αθανασία.
[διπλό ΚΛΙΚ στην εικόνα για υπερσύνδεση με Ιωβηλαίο ΛΕΞΕΩΝ]
(λεζάντα): Ερχόμαστε από μια Σκοτεινή Άβυσσο, καταλήγουμε σε μια Σκοτεινή Άβυσσο, το μεταξύ Φωτεινό Διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε αρχίζει κι η Επιστροφή, ταυτόχρονα το Ξεκίνημα κι ο Γυρισμός, κάθε Στιγμή πεθαίνουμε. Γι’ Αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της Ζωής είναι ο Θάνατος.
Τούτη είναι η εποχή μας. Καλή ή κακή, ωραία ή άσκημη, πλούσια ή φτωχή, δεν τη διαλέξαμε.
Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων, χρέος μας ν΄ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.
Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν΄αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει! Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω το φοβερό καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου. Και μάχουμαι πώς να γνέψω στους συντρόφους, να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω ένα σύνθημα, σα συνωμότης, να τους πω κατά που ψυχανεμίζουμαι πως πάμε. Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί το περπάτημα και την καρδιά μας.
Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει. Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματό μας. Εμείς είμαστε οι αφέντες. Το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας. Παλεύουμε μέσα στη δίψα και στο μόχτο μας, μεθυσμένοι από το μελλούμενο κρασί.
Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης.
…………………………………………