τελευταία ανάρτηση στο ιστολόγιο ΦΩΤΟΔΕΝΔΡΑ ΛΗΘΗΣστο στήθος των βαθιών Ονείρων:Οδυσσέα Ελύτη, Θέλει να ’χε άγριες πείνες άπνοιας ο Αύγουστος για να ζητάει μελτέμι
![]()
(λεζάντα): Δρέποντας μανταρίνια ή φιλοσόφων ρύακες αν όχι και κινούμενη πολίχνη μελισσών πάνω στην ήβη. Ας είναι! Μαύρον ήλιο κάνουν τα σταφύλια και λευκό πιο το δέρμα. Ποιος πλην του θανάτου μας διεκδικεί; Ποιος επ αμοιβή πράττει το άδικο; Έτσι με κάτι τέτοια πιάνεται ο κισσός και μεγαλώνει το φεγγάρι να βλέπουν οι ερωτευμένοι σε τι μπλε Ιουλίτας γίνεται τ’ αραχνοΰφαντο του πεπρωμένου να διαβάζεις ώστε πιο ευφυής πιο εύφωνος να κελαϊδάει ο μέσα μας κορυδαλλός απ’ το δικό του άμβωνα… Έτσι ομήλικος γίνεσαι στου κήπου τ’ άπατα να γαργαλιέσαι με τις εξαδέλφες σου. Αύριο θα μας ραντίσει νυχτολούλουδα περαστικός οργανοπαίχτης και θα μείνουμε παρ’ όλα αυτά μη ευτυχείς όπως συνήθως στην αγάπη. Όμως απ’ τη μαστίχα του πηλού της γης μια γεύση αιρετική ανεβαίνει μισή από μίσος κι όνειρο μισή από νοσταλγία... Εάν εξακολουθούμε να ’μαστε αντιληπτοί ως άνθρωποι που διαβιούμε κάτω από θόλους κατάστικτους με σμαραγδίσκων τρίτονες τότε η ώρα θα ’ναι μισό δεύτερον λεπτού μετά τη μεσημβρία και η τελειότης η άκρα συντελεσμένη σ’ ένα κήπο με υακίνθους!
Και η τελειότης η άκρα
συντελεσμένη σ’ έναν κήπο με υακίνθους
Όπου τους αφαιρέθηκεν ο μαρασμός για πάντα. Κάτι φαιό
Που μια σταξιά μονάχα λεμονιού αιθριάζει οπόταν
Βλέπεις κείνο που απ’ την αρχή εννοούσα με στοιχεία καθαρά
Να χαράζεται
πάνω σε μπλε Ιουλίτας.
[διπλό ΚΛΙΚ στην εικόνα για υπερσύνδεση με τα ΦΩΤΟΔΕΝΔΡΑ ΛΗΘΗΣ]
(λεζάντα): Δρέποντας μανταρίνια ή φιλοσόφων ρύακες αν όχι και κινούμενη πολίχνη μελισσών πάνω στην ήβη. Ας είναι! Μαύρον ήλιο κάνουν τα σταφύλια και λευκό πιο το δέρμα. Ποιος πλην του θανάτου μας διεκδικεί; Ποιος επ αμοιβή πράττει το άδικο; Έτσι με κάτι τέτοια πιάνεται ο κισσός και μεγαλώνει το φεγγάρι να βλέπουν οι ερωτευμένοι σε τι μπλε Ιουλίτας γίνεται τ’ αραχνοΰφαντο του πεπρωμένου να διαβάζεις ώστε πιο ευφυής πιο εύφωνος να κελαϊδάει ο μέσα μας κορυδαλλός απ’ το δικό του άμβωνα… Έτσι ομήλικος γίνεσαι στου κήπου τ’ άπατα να γαργαλιέσαι με τις εξαδέλφες σου. Αύριο θα μας ραντίσει νυχτολούλουδα περαστικός οργανοπαίχτης και θα μείνουμε παρ’ όλα αυτά μη ευτυχείς όπως συνήθως στην αγάπη. Όμως απ’ τη μαστίχα του πηλού της γης μια γεύση αιρετική ανεβαίνει μισή από μίσος κι όνειρο μισή από νοσταλγία... Εάν εξακολουθούμε να ’μαστε αντιληπτοί ως άνθρωποι που διαβιούμε κάτω από θόλους κατάστικτους με σμαραγδίσκων τρίτονες τότε η ώρα θα ’ναι μισό δεύτερον λεπτού μετά τη μεσημβρία και η τελειότης η άκρα συντελεσμένη σ’ ένα κήπο με υακίνθους!
Εάν εξακολουθούμε να ’μαστε αντιληπτοί ως άνθρωποι που
Διαβιούμε από θόλους κατάστικτους με σμαραγδίσκων τρίτονες τότε
Η ώρα θα ’ναι μισό δεύτερον λεπτού μετά τη μεσημβρίαΔιαβιούμε από θόλους κατάστικτους με σμαραγδίσκων τρίτονες τότε
Και η τελειότης η άκρα
συντελεσμένη σ’ έναν κήπο με υακίνθους
Όπου τους αφαιρέθηκεν ο μαρασμός για πάντα. Κάτι φαιό
Που μια σταξιά μονάχα λεμονιού αιθριάζει οπόταν
Βλέπεις κείνο που απ’ την αρχή εννοούσα με στοιχεία καθαρά
Να χαράζεται
πάνω σε μπλε Ιουλίτας.
……………………………….