(τελευταία ανάρτηση στα ΦΩΤΟΔΕΝΔΡΑ ΛΗΘΗΣ) Οδυσσέα Ελύτη, Ένα κορίτσι, δυο κορίτσια, γέρνουν στα γιασεμιά τους και ξαμώνουν την έμπνευση
(λεζάντα): Φαίνεται πως το τέτοιο πάθος τους είναι ανεπανόρθωτο και κανείς δεν ξέρει αν έρθει ο πόνος να γδυθεί μαζί τους. Ω μεθυσμένο μονοπάτι που έψαξες έψαξες την τρυφερότητα στα δάχτυλα του κόπου και σε τρόμαξαν οι αυγές που χάραξαν ριψοκινδυνεύοντας το φως τους τυλιγμένο δάσος κάτω απ’ τη σιωπή… Και κανείς δεν ξέρει από πού ανοίγει αυτό το στήθος, κανείς δεν ξέρει από πότε άρχισε να ζει
Μια μέρα θα ’ρθει που ο φελλός θα μιμηθεί την άγκυρα και θα κλέψει τη γεύση του βυθού
Μια μέρα θα ’ρθει που ο διπλός εαυτός τους θα ενωθεί
Πιο πάνω ή πιο κάτω από τις κορφές που εράγισε το αποψινό τραγούδι
Του Εσπέρου, δεν έχει σημασία, η σημασία είναι αλλού
Ένα κορίτσι, δυο κορίτσια, γέρνουν στα γιασεμιά τους κι αφανίζονται
Μένει ένα ρυάκι να τα εξιστορήσει μα έσκυψαν να πιουν εκεί ακριβώς οι νύχτες
Μεγάλα περιστέρια και μεγάλα αισθήματα καλύπτουν τη σιγή τους
Φαίνεται πως το τέτοιο πάθος τους είναι ανεπανόρθωτο
Και κανείς δεν ξέρει αν έρθει ο πόνος να γδυθεί μαζί τους
Σπανίζουνε οι παγίδες, άστρα γνέφουνε στους εραστές τα μάγια τους
Όλα σκιρτούνε, συσπειρώνονται –ήρθε φαίνεται πια η αθανασία
Που ζητάνε τα χέρια σφίγγοντας τη μοίρα τους που άλλαξε το σώμα κι έγινε άνεμος
Δυνατός – η αθανασία φαίνεται ήρθε.
……………………………….