(τελευταία ανάρτηση στο ΕΠΙΝΕΙΟ νοσταλγίας μαγικού ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ) Μ’ ένα σμπάρο αναχρονισμοί δυο γοφών στο ατέρμονο το λίκνισμά τους
(λεζάντα): Επιδείνωση Άστατου Ποιήματος, ως Ανάπτυγμα Επιφωνήματος (στιλβοντος ποδηλάτου): Ω γλυκύ μου Έαρ με ή χωρίς την ανθοφορία σου!
Δυο λόγια πτερόεντα ή ένα χαμόγελο από μαργαριτάρια;
Ένα ποίημα μαγικό χορεύοντας στη βροχή
ή δυο likeπαραπάνω στο χρονολόγιο που θα ’χουν γίνει σκόνηbiteπριν αλέκτωρ λαλήσει το πρωί;
Και προσδοκώ μιαν Άνοιξη χειροπιαστή,
μιαν Έκσταση από καταβολής Πόθου
και μιαν ανάσταση/Επανάσταση υπερρεαλισμού,
από υπερφίαλη Ανατολή και λάγνα Δύση,
με αιρετική Λέξη Προσευχής και οίστρο Σιωπής!
Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει
είναι που ονειρεύομαι… παντοδύναμη τη ψευδαίσθηση της Αγάπης
(την των τοιούτων παθημάτων/ μνημονίων κάθαρση).
Εις αύριο τα σπουδαία Λαμπρής Στιγμής,
που με αρετή και τόλμη κάνει κυριολεξία το συμβολισμό:
«Αληθώς Ανέστη»!
Γένοιτο… την Τρίτη μέρα κατά τας γραφάς των μηχανών Αναζήτησης google, που αφουγκράζεται το Ποίημα…………………………..
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «ΕΠΙΝΕΙΟ νοσταλγίας μαγικού ΡΕΑΛΙΣΜΟΘ» με κλικ ΕΔΩ