(τελευταία ανάρτηση από το ιστολόγιο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΡΟΡΑΜΑΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ) Γιώργος Χειμωνάς, Όλα αγιάζονται στο φως ό,τι για πάντα θεμελίωσε αυτή η νύχτα
(λεζάντα): Τίποτε δεν ήταν για μένα, τίποτε δεν μου δόθηκε γι’ αυτό που ήμουν και σε κανέναν άνθρωπο τίποτε δεν του δόθηκε. Κι αισθάνθηκα πρώτη φορά στην ζωή μου την γη όπου επλάγιαζα μονάχα τη γη δική μου
Στις ακτές της Μικράς Ασίας με την νοικιασμένη πομπή (12ησυνέχεια από το βιβλίο του Γιώργου Χειμωνά «Ο Εχθρός του Ποιητή, Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ 1990)
-12-
Σε λίγες ώρες φάνηκαν οι ακτές της Μικράς Ασίας. Το πλοίο γέμισε εκνευρισμό και βιασύνη και μονάχα η Έρση αδιάφορη. Δεν έφευγε από δίπλα μου συνέχιζε κι έλεγε
Τότε
ναι στάθηκα στην άμμο της θαλάσσης
βλέποντας πίσω και πέρα από την βαθιά ακτή
την γενέθλια γη μου να αναθρώσκει
ατμοί τα ασημωμένα μνημεία της
Όλα αγιάζονται στο φως
ό,τι για πάντα θεμελίωσε αυτή η νύχτα
νύχτα που πλέω σ’ ατελείωτα νερά
με ψαλμούς ανεξήγητους φτάνω
Στην Τουρκία πήραν αυτοκίνητα.Τέσσερα μεγάλα τζιπ και έξι αδειανά πούλμαν. Εμένα πάνω σ’ ένα φορείο μ’ έβαλαν στο πρώτο τζιπ. Οδηγούσε ο Δώρος και δίπλα του καθόταν η Ελένη. Η Έρση πάντα κοντά μου πίσω. Περνούσαμε από άθλια φτωχά χωριά και κάποτε σταματούσαμε. Σε λίγο τα πούλμαν είχαν γεμίσει από Τούρκους χωριάτες. Ο Δώρος έκαμνε τις συμφωνίες. Τους πλήρωνε με δολάρια. Οι Τούρκοι ευχαριστημένοι φώναζαν και γελούσαν μέσα στα πούλμαν ώσπου κάποιος Έλληνας να τους μπήξει την φωνή. Τότε σώπαιναν και οι πιο ηλικιωμένοι σηκώνονταν και αυστηρά επέβαλλαν σιωπή. Χαστούκιζαν τα παιδιά που ζάρωναν στο κάθισμά τους. Προχωρούσαν με την νοικιασμένη πομπή μέσα στα όμορφα τοπία της Ιωνίας.
Παντού ερείπια θεάτρων και ναών αρχαίων και πρωτοχριστιανικών μεγάλα στρογγυλά μάρμαρα από πεσμένους κίονες.Σπασμένες σβησμένες ελληνικές επιγραφές ανάμεσα σε άγριους θάμνους και σε πανύψηλα χόρτα. Πίσω από τα ερείπια αναδεύονταν παλιές φυλές Τουρκομάνων. Είχαν ένα πολύ χοντρό βαρύ σώμα και τα πόδια τους πάρα πολύ μακριά και λιγνά. Σαν των ακριδών υψώνονταν και δίπλωναν ψηλότερα από το κεφάλι τους. Κινιόνταν με μεγάλη δυσκολία και η χοντρή βαριά κοιλιά τους σερνόταν στο χώμα. Είναι ακίνδυνοι είπε ο Δώρος είναι πολύ δυσκίνητοι. Επρόβαιναν πίσω απ’ τις γκρεμισμένες στήλες κι αργά αποτραβιόνταν και κρύβονταν.
Την τέταρτη ημέρα έφτασαν σ’ ένα μικρό οροπέδιο κι εκεί σταμάτησαν. Απόθεσαν το φορείο στο κέντρο του πλατώματος. Ήταν απόγευμα σε λίγες ώρες ο ήλιος θα έδυε…………
. ………………………………………………….
Αν σ’ ενδιαφέρει, διάβασε ολόκληρη την ανάρτηση στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «Γιώργος Χειμωνάς Παροράματα Συναισθήματος» με κλικ ΕΔΩ