(τελευταία ανάρτηση στα ΦΩΤΟΔΕΝΔΡΑ ΛΗΘΗΣ) Κική Δημουλά, Για να ξημερώσει σ’ ένα δάσος πρέπει πρώτα να βγει στον άμβωνα του κόσμου ένα πουλί και να ζητήσει τον άρτον τον επιούσιον…
(λεζάντα): Δηλητηριώδης αφθονία αντιθέτων στο καμπουριασμένο μονοπάτι που παραπατάει και γράφεται: η εξοχή βρισκότανε στην ήβη και το πράσινο ασελγούσε, το δάσος υποσχότανε πουλιά και φίδια, το φως έπεφτε καταπέλτης σ’ ό,τι δεν ήταν φως κι η ερωτομανής λαμπρότης παράφορα φιλούσε κι ό,τι δεν ήταν έρωτας, να τρέξει ένα αμήν από δένδρο σε δένδρο, ψίθυρος ανιδιοτελείας δήθεν… σαν ένα δεν βαριέσαι!
Δεν βαριέσαι (από τη συλλογή ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Εκδόσεις Στιγμή 1990)
Για να ξημερώσει σ’ ένα δάσος
πρέπει πρώτα να βγει στον άμβωνα του κόσμου
ένα πουλί
και να ζητήσει τον άρτον τον επιούσιον,
δήθεν πως κελαϊδάει.
Να τρέξει ένα αμήν από δένδρο σε δένδρο,
ψίθυρος ανιδιοτελείας δήθεν.
Απ’ τις μεγάλες πέτρες
θ’ ανέβει ένα λιβάνι ήμαρτον.
Από κει και πέρα ξεμυτίζει η λεπτομέρεια
κι η βεβαιότης πως αφήσαμε πίσω την νύχτα.
Λίγο σαν περισκόπια υψώνονται
οι άκρες των τηλεγραφόξυλων
μήπως πλέει μακριά καμιά είδηση,
βγάζει απ’ τη θήκη του το αγκάθι ο πυράκανθος,
κι ένα καμπουριασμένο μονοπάτι
παραπατάει και γράφεται.
Από τους γύρω όγκους πέφτει η μάσκα
και ησυχάζεις: ξεκαθαρίζει
τι είναι Πεντέλη, τι Υμηττός
και τι απομένει μύτη φόβου.
……………………………………………………
