Στον πηλό το στόμα ☼ μου ακόμη και σε ονόμαζε
Ρόδινο νεογνό ☼ στικτή πρώτη δροσιά
Κι από τότε σου ’πλαθε ☼ βαθιά στα χαράματα
Τη γραμμή των χειλιών ☼ και τον καπνό της κόμης
Την άρθρωση σου ’δινε ☼ και το λάμδα το έψιλον
Την αέρινη άσφαλτη ☼ περπατηξιά
Κι απ’ την ίδια εκείνη ☼ στιγμή μέσα μου ανοίγοντας
Άγνωστη φυλακή ☼ φαιά κι άσπρα πουλιά
Στον αιθέρα ερίζοντας ☼ ανέβηκαν κι ένιωσα
Πως για σένα τα αίματα ☼ για σένα τα δάκρυα
Στους αιώνες το πάλεμα ☼ το φρικτό και το υπέροχο
Η σαγήνη για σένα και ☼ η ομορφιά
Στα πνευστά των δένδρων ☼ και κρούοντας ο πυρρίχιος
Δόρατα και σπαθιά ☼ να λες άκουσα Εσύ
Μυστικά προστάγματα ☼ και παρθενοβίωτα
Με την έκλαμψη πράσινων ☼ αστέρων λόγια
Και πάνω απ’ την άβυσσο ☼ αιωρούμενη γνώρισα
ΤΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ ΣΟΥ ΤΗΝ ΚΟΨΗ ☼ ΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ!